Βάλτε μπουρλότο!

του Γ.Μαλούχου από από ΤΟ ΒΗΜΑ

Σήμερα το πρωί, η Ελλάδα καλείται να υπογράψει τη θανατική της καταδίκη. Μετά το στραγγαλισμό του τελευταίου 48ωρου και τη γνωστοποίηση των απαιτήσεων για τον «ειδικό λογαριασμό», υπάρχει άραγε ακόμα άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που να πιστεύει ότι οι λέξεις «διάσωση» και «αλληλεγγύη» έχουν την παραμικρή σχέση με τα όσα καλείται, με το πιστόλι στον κρόταφο, να υπογράψει η Αθήνα; Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι μέσα απ’ όλα αυτά μπορεί να έρθει κάποιο είδος «διάσωσης» και ό,τι αυτό επιχειρείται; Ασφαλώς όχι. 

Ακόμα και οι φανατικότεροι υπέρμαχοι της γερμανικής πολιτικής, που εκφράζεται με την προβιά της τρόικας, έχουν αντιληφθεί πλέον ότι το μόνο που γίνεται είναι ένας συνδυασμός διασφάλισης των ξένων πιστωτών και πλήρους άλωσης της χώρας, η οποία, αντιθέτως, κάθε άλλο παρά απομακρύνεται από τη χρεοκοπία: η νέα ύφεση που θα φέρει η νέα σύμβαση, εκτός της εσωτερικής διάλυσης, θα οδηγήσει με βεβαιότητα και στην κατάρρευση των δημοσιονομικών στόχων. Μέχρι και ο γερμανικός Spiegel κατακεραύνωσε χθες τη γερμανική πολιτική, λίγο μετά που ο Κρούγκμαν ρωτούσε γιατί οι ισχυροί της Ευρώπης οδηγούν την Ελλάδα ευθέως στο θάνατο…

Το χειρότερο απ’ όλα όμως, είναι ότι αν η Ελλάδα υπογράψει και ψηφίσει λ.χ. την Κυριακή, τη Δευτέρα το πρωί, το μόνο που θα συμβεί, θα είναι να αναζωπυρωθεί αμέσως η συζήτηση περί χρεοκοπίας και περί εξόδου από το κοινό νόμισμα. Κι αυτό, ουδείς μπορεί να κάνει ότι δεν το περιμένει, ουδείς δικαιούται να το αγνοεί. Γιατί, διασφαλίσεις για τη χώρα όχι απλώς δεν υπήρξαν, αλλά, αντιθέτως, άκρα του τάφου σιωπή τηρείται γύρω από το ζήτημα, το μόνο που θα δικαιολογούσε τέτοιες υπογραφές και δεσμεύσεις…

Η Ελλάδα έχει, ακόμα και τώρα, τη δύναμη να τα τινάξει όλα αυτά στον αέρα. Και είναι ο μόνος δρόμος που της απομένει. Τι θα συμβεί μετά; Μετά, αφού πράγματι πρώτα η χώρα διέλθει μέσα από μια κόλαση, την οποία ούτως ή άλλως δεν πρόκειται πια να αποφύγει, οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα την εκβιάζουν και την οδηγούν στην καταστροφή, θα επιστρέψουν να διαπραγματευθούν ξανά. Και δεν θα είναι η πρώτη φορά: το ίδιο ακριβώς συνέβη από τον Απρίλιο του 1932, μέχρι και την έκρηξη του μεγάλου πολέμου.

Η μόνη δουλειά που θα έπρεπε πραγματικά να κάνει τώρα η ελληνική κυβέρνηση, θα ήταν να προετοιμάζει έκτακτους μηχανισμούς αντιμετώπισης των ημερών του μεγάλου σοκ, ταυτόχρονα με την προσφυγή της σε τρίτους διεθνείς παίκτες, όπως, λ.χ., οι Ηνωμένες Πολιτείες, που, όπως ίσως έχει κανείς παρατηρήσει, όλο αυτό το διάστημα, έχουν παραμείνει σιωπηλές. Εκεί πρέπει να στρέψει όλες τις προσπάθειές της: στους τρόπους που θα μπορέσει η χώρα έστω και στοιχειωδώς να σταθεί στα πόδια της και να διατηρήσει την εσωτερική και εξωτερική της ασφάλεια. Και, βεβαίως, στο να προετοιμάσει τον πληθυσμό γι' αυτό που έρχεται. Ο ελληνικός λαός είναι σήμερα τόσο ταπεινωμένος και τόσο βαθιά απαισιόδοξος, που, πιο εύκολα θα σηκώσει αυτό το βάρος, παρά εκείνο του επιβαλλόμενου αργού θανάτου που έτσι κι αλλιώς οδηγεί στην εσωτερική χρεοκοπία.

Το κακό που έχει βρει την Ελλάδα, δεν αντιμετωπίζεται πια με συμβατικά μέσα. Απαιτεί ενέργειες πολεμικού τύπου. Απαιτεί γεωπολιτικής τάξεως κινήσεις, που θα αλλάξουν ευρύτερες ισορροπίες. Η Ελλάδα, αν το αποφασίσει, έχει τη δύναμη να κινήσει τέτοιους μηχανισμούς. Κι αν δεν τα καταφέρει στις πρώτες και αυτονόητες επιλογές της, ας συμμαχήσει ακόμα και με το διάολο…

Ασφαλώς, αν η χώρα δηλώσει μη συμμόρφωση προς τις γερμανικές εντολές, τα τείχη προστασίας που έχουν ήδη δημιουργηθεί θα υψωθούν αμέσως για να κρατήσουν την ελληνική κρίση μακριά από τις άλλες χώρες. Ομως, στο Βερολίνο, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτά τα τείχη πολύ δύσκολα θα αποδειχθούν ικανά να σταματήσουν το κακό. Για πολλούς λόγους: η κατάρρευση δεν θα μαζεύεται…

Η Ελλάδα δεν έχει πια άλλα όπλα, παρά μόνον τη γεωπολιτική της σημασία, τις θεσμικές της κατοχυρώσεις και την ίδια την επικινδυνότητά της για το ίδιο το κοινό νόμισμα. Κι αυτή, ίσως δεν αφορά πια τόσο την έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών στο ελληνικό χρέος, όσο το τρομερό σοκ που θα επιφέρει μια άρνησή της να υπογράψει ένα βέβαιο θάνατο.

Αφού όμως έτσι κι αλλιώς οδηγούν τη χώρα εκεί χωρίς κανένα δισταγμό, το ίδιο αδίστακτη πρέπει να είναι και η απάντησή της. Κι ας μείνει το ταμείο της κυρίας Μέρκελ να περιμένει τους τόκους. Αφού η Γερμανία επιμένει να μας κάψει ζωντανούς, ας δοκιμάσει κι η ίδια το μπουρλότο που βάζει σε μια ολόκληρη χώρα…

Οι Ελληνες έχουμε γίνει μαλθακοί. Κι έχουμε κακομάθει. Αφού όμως έτσι κι αλλιώς, ήρθε αναγκαστικά η στιγμή να θυμηθούμε πως ζούσαν οι πατεράδες κι οι παππούδες μας στα πιο δύσκολα χρόνια, ας το πάρουμε απόφαση κι ας πουλήσουμε πολύ ακριβά το τομάρι μας, όσο ακόμα μπορούμε. Κάτι που αν είχαμε επιχειρήσει δύο χρόνια πριν, όλα σήμερα θα ήταν διαφορετικά – κι αυτό τώρα το παραδέχονται πολλοί, που όταν τότε το άκουγαν έλεγαν ότι επρόκειτο για τρέλα... Όμως, έστω και σαφώς πολύ πιο αδύναμοι σήμερα, αυτό, μπορούμε ακόμα και τώρα να το κάνουμε, αν αρνηθούμε. Ας δούμε λοιπόν τι μπορούν κι εκείνοι, οι «εταίροι» μας του Βερολίνου, που μας οδηγούν ευθέως στον όλεθρο...