Αλλοθι αφασίας

του Ι.Κ. Πρετεντέρη, απο ΤΑ ΝΕΑ

ΠΟΛΥ ΦΟΒΟΥΜΑΙ ότι η παραίτηση του Αχ. Μητσού από τη θέση του γενικού γραµµατέα Ερευνας και Τεχνολογίας και οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτήν αποτελούν την καλύτερη αποτύπωση της κυβερνητικής κακοδαιµονίας.

ΟΧΙ ΜΟΝΟ επειδή ο Μητσός προέρχεται από µια λαµπρή σταδιοδροµία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, άρα ήταν ο απολύτως κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, αλλά κι επειδή η παραίτησή του προέρχεται από µια σύγκρουση µε τον υφυπουργό Πανάρετο, ο οποίος έχει ήδη κοντέψει να τινάξει στον αέρα την κυβέρνηση µε εκείνες τις αλλοπρόσαλλες διαδικασίες της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης».

ΤΙ ΛΕΕΙ ο Μητσός; Λέει ότι παραιτείται επειδή στα ταµεία του υπάρχουν πάνω από ένα δισ. ευρώ σε κοινοτικά κονδύλια για την έρευνα, τα οποία δεν διατίθενται διότι θέλει να τα ελέγχει αυτοπροσώπως ο υφυπουργός. 

ΚΑΙ ΤΙ απαντάει ο Πανάρετος; Επί της ουσίας τίποτα – λέξη, δηλαδή, για τον κουµπαρά του ενός δισ. Αλλά αµέσως µετά επαναλαµβάνει διάφορες γενικολογίες περί «υπέρβασης», «διαφάνειας», «αξιοκρατικών επιλογών», «αξιόπιστων αξιολογήσεων» κ.λπ. Οι γνωστοί ποµφόλυγες που αποτελούν το συνηθισµένο άλλοθι είτε της απραξίας είτε της ιδιοτέλειας.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ. Εχει η σηµερινή Ελλάδα την πολυτέλεια να αφήνει αναξιοποίητα κοινοτικά κονδύλια ύψους ενός δισ. µόνο και µόνο επειδή ο αρµόδιος υφυπουργός έχει µια δική του άποψη για το πώς (δεν) θα τα µοιράσει; Προφανώς όχι. Αλλά, δυστυχώς, αυτό συµβαίνει. 
ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ την έννοια το ερώτηµα δεν είναι αν θα νοσταλγήσουµε τον γενικό γραµµατέα που παραιτήθηκε. Αλλά πόσο θα πληρώσουµε τον κάθε υφυπουργό που νοµίζει ότι η διακυβέρνηση του τόπου είναι κάτι ανάµεσα σε έκθεση ιδεών και άσκηση διαδικασίας – εδώ έχουν χαλάσει οι µισοί φωτεινοί σηµατοδότες της Αττικής και η κυβέρνηση δεν τους φτιάχνει επειδή οι αρµόδιοι φοβούνται να αναθέσουν τη δουλειά στη Siemens!

ΠΟΣΟ ΘΑ πληρώσουµε, δηλαδή, τον κάθε κυβερνητικό παράγοντα που νοµίζει ότι η χώρα έχει πρόβληµα ηθικολογίας και όχι πρόβληµα διακυβέρνησης. Ο οποίος αντιµετωπίζει τις κυβερνητικές του αρµοδιότητες όχι ως υποχρέωση παραγωγής συγκεκριµένου και µετρήσιµου έργου αλλά ως ευκαιρία ανάδειξης των προσωπικών του απόψεων για την κοινωνία, τον κόσµο ή το σύµπαν. Και ο οποίος επιστρατεύει τη διαφάνεια όχι ως µέσο παραγωγής αποτελέσµατος αλλά ως άλλοθι αφασίας.

∆ΙΟΤΙ ΟΙ εκθέσεις ιδεών και οι ασκήσεις διαδικασίας είναι µια χαρά όταν βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση – ρωτήστε και τη Ν.∆. Αλλά αποδεικνύονται καταστροφικές όταν πρόκειται να κυβερνήσεις. Οπως θα έλεγε και ο Βοναπάρτης, «Θεέ µου, προστάτεψέ µε από τους ανίκανους. ∆ιότι µε τους ανήθικους θα τα βγάλω πέρα µόνος µου!».