Ποιος διαφθείρει ποιον;

του Γ.Λακόπουλου, από ΤΑ ΝΕΑ

Ανάµεσα σε όσα φέρεται να έχει πει ο Θόδωρος Πάγκαλος το τελευταίο διάστηµα, είναι και ότι οι διεφθαρµένοι πολίτες σπεύδουν στουςπολιτικούς γιαεξυπηρετήσεις καικατ’ αυτόντοντρόποτουςεξωθούν στη διαφθορά. Από µια άποψη, θα µπορούσε να έχει δίκιο. Σε µια χώρα µε διασφαλισµένες πολιτικές ελευθερίες, η ευθύνη για οτιδήποτε συµβαίνειαρχίζεικαιτελειώνει στουςπολίτες.Αυτοίαποφασίζουν. Κατάσυνέπεια έχουντους πολιτικούς πουτους αξίζουν,όπως έχουνκαι τουςδηµοσιογράφους και την τηλεόραση που τους αξίζουν. Εφόσον µπορείς ανεµπόδιστα ναδιαλέξεις από βουλευτή µέχρι εκποµπή και εφηµερίδα, δεν σου φταίει κανείς. Είναι όµως έτσι στοθέµα τηςδιαφθοράς; Πράγµατι οι πολίτεςδιαµορφώνουν τους κανόνες στηνπιάτσα της συναλλαγής; Αν δεν είχαν τάση προς τη διαφθορά δεν θα υπήρχαν ούτε διεφθαρµένοι πολιτικοί; 

∆υστυχώς για τον αντιπρόεδρο, αυτή η εξήγηση είναι επιδερµική. 

Ουσιαστικά, η διαφθορά και η πολιτική συναλλαγή είναι αποκλειστικό δηµιούργηµα των πολιτικών. Ιδίως των πολιτικών που έχουν ασκήσει διακυβέρνηση. Αυτοί διαφθείρουν την κοινωνία και όχι το αντίθετο. 

Απόδειξη ότι σε όσες περιπτώσεις ήθελαν να βγάλουν τη συναλλαγή από τις σχέσεις τους µε τους πολίτες το έκαναν. Απλώς, αυτές οι περιπτώσεις είναι λίγες. Για παράδειγµα, το 1994 ο Πεπονής κατήργησε σε µια νύχτα το ρουσφέτι των διορισµών µε τον νόµο που φέρει το όνοµά του, έχοντας απέναντι... πολιτικούς, όχι πολίτες. Παλαιότερα ο Τσοβόλας έκοψε µε το µαχαίρι τη διαφθορά στα ακίνητα, µε τις αντικειµενικές αξίες. Υπάρχουν και κάποια παραδείγµατα ακόµη, όχι πολλά. 

Το συµπέρασµα είναι ότι η πολιτική τάξη δηµιουργεί τις συνθήκες της διαφθοράς. Οι πολιτικοί εκλαµβάνουν τους πολίτες ως πελάτες και τους δελεάζουν µε πραγµατικές, ή κάλπικες, εξυπηρετήσεις για να πάρουν την ψήφο τους. Αν οι κυβερνήσεις τιµωρούσαν την παραβίαση της αξιοκρατίας, αν οι αντιπολιτεύσεις υπόσχονταν λιγότερα από όσα µπορούν να πραγµατοποιήσουν, αν οι βουλευτές σταµατούσαν το «κατόπιν ενεργειών µου», θα είχε αντιµετωπιστεί το πραγµατικό πρόβληµα της χώρας: η βαθιά ανοµία που λειτουργεί ως θερµοκήπιο της διαφθοράς. Αυτό το πρόβληµα είναι δηµιούργηµα των πολιτικών. Οι πολίτες απλώς ακολουθούν αυτό που έλεγε ο άγγλος συγγραφέας Ασλεϊ Μπρίλιαντ: «Θέλω λιγότερη διαφθορά, ή περισσότερες ευκαιρίες να συµµετάσχω».