Πυροβολισμοί στην ορεινή Θράκη!

από το ιστολόγιο Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

 

"Πρέπει να συνειδητοποιούμε πως όσα κι αν ήταν τα λάθη και οι κακές αναγνώσεις των πραγμάτων, το 1963-64 η τουρκική πλευρά βρέθηκε στην Κύπρο ετοιμοπόλεμη και σχετικά καλύτερα εξοπλισμένη. Πώς, άραγε, μπορούσε να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν «μπαρουτοκαπνισμένοι» ήταν οι Έλληνες της Κύπρου - μέσα από τον θρυλικό αγώνα της ΕΟΚΑ; Απλούστατα, στην άλλη πλευρά υπήρχε σχέδιο. Πολύ συγκεκριμένο. Το οποίο άρχισε να εξυφαίνεται με τα γεννητούρια του ανεξάρτητου κράτους, όταν οι Τούρκοι το 1959 ξεφόρτωναν ήδη όπλα. Αυτό το σχέδιο δεν το αποφεύγεις με το να πεις «είμαστε φίλοι και μπορούμε να γειτνιάσουμε αρμονικά με τους Τουρκοκυπρίους». Δεν του ξεφεύγεις αν πεις τα «φρου-φρου κι αρώματα» περί νέου «εθνικού ύμνου» του κράτους κ.λπ. κ.λπ. Πηγή"

• Κύπρος και Θράκη - Η ιστορία επαναλαμβάνεται;

Αυτοκριτική των Κυπρίων για όλα όσα έγιναν, για όλα όσα δεν έκανα και για όλα όσα έζησαν επειδή παρέμεναν αδρανείς, πιστεύοντας πως δεν μπορούσε να συμβεί κάτι τόσο τραγικό όσο η κατάληψη της Κύπρου. Αυτά διαβάζω και αναλογίζομαι: Τι συμβαίνει στη Θράκη σήμερα; Πού οδηγείται η ακριτική αυτή περιοχή της Ελλάδας; Πώς αντιλαμβάνονται τις εξελίξεις οι πολιτικοί μας άρχοντες; Γιατί δεν αντιδρούν στις πρόδηλες προκλήσεις της Άγκυρας;
Δυστυχώς, καθημερινά γνωρίζουμε και κάτι νέο. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ενεργειών που είτε αποτελούν "νεωτερισμούς" των τουρκικών σχεδιασμών, είτε είναι "παλιές ειδήσεις" στις υπηρεσίες ασφάλειας, οι οποίες όμως ενώ γνωρίζουν και ενημερώνουν τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, δεν παίρνουν εντολές για τα "περαιτέρω", με αποτέλεσμα η Θράκη να μεταβάλλεται αργά αλλά σταθερά (και με συνεχώς αυξανόμενους ρυθμούς) σε ένα ζήτημα του οποίου η λύση έπρεπε ήδη να έχει δοθεί, αλλά λόγω ατολμίας, ανικανότητας ή πολιτικής ανωριμότητας, εκκρεμεί και γιγαντώνεται.
Αλήθεια, τί θα μπορούσε να είναι αυτό που θα έκανε τον πολιτικό κόσμο να κατανοήσει τις πραγματικές του ευθύνες; Πραγματικά, κανείς δεν τολμάει να σκεφτεί πως η κατάσταση στη Θράκη συνεχίζει λόγω αντεθνικών συμφωνιών των εκάστοτε κυβερνώντων. Όμως, εάν δεν αποφασίσει η Αθήνα να επέμβει, όλοι πλέον φοβούνται ότι η μετάβαση της Θράκης σε γκρίζα περιοχή, είναι προδιαγεγραμμένη και οσονούπω θα καταστεί θλιβερή πραγματικότητα για τον Ελληνισμό.
Δεν έχουν περάσει ούτε δέκα ημέρες, από τότε που μία ομάδα γνωστών μου νεαρών πομάκων με συνάντησε και συζητήσαμε. Και πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν περίμενα να συναντήσω τόση ανησυχία στα λεγόμενά τους.

- Δεν μας επιτρέπουν να πηγαίνουμε σε κάποια χωριά, μου είπαν. Δεν μας το απαγορεύουν οι γονείς μας, αλλά όποτε πηγαίνουμε για βόλτα, μας κοιτάζουν επίμονα και νιώθουμε άβολα. Δείχνουν ότι δεν μας θέλουν. Πολλές φορές μας βρίζουν, και δεν είναι λίγοι εκείνοι που μας διώχνουν. Δεν κάνουμε φασαρίες. Βόλτες με τα μηχανάκια μας κάνουμε. Αλλά... μας διώχνουν. Όχι, ούτε για κορίτσια πηγαίνουμε. Απλά βόλτες.

Η αναφορά αυτή, της εχθρικότητας Πομάκων προς Πομάκους, δυστυχώς δεν ήταν πρώτη φορά που την άκουγα. Φέτος το καλοκαίρι, άλλος ένας Πομάκος, που εργάζεται εκτός Θράκης, μου είπε τα ίδια.

- Πήγα βόλτα με την γυναίκα μου να δω τα χωριά μας. Σε κάποια από αυτά, ένιωσα πολύ άσχημα. Μάλιστα, σε ένα σταμάτησαν το αμάξι μου και μου είπαν να φύγω, επειδή δεν με ήξεραν.

Προ καιρού, είχα προκαλέσει μέσα από αυτόν τον χώρο, οποιονδήποτε, να καθήσει μόνος του σε καφενείο συγκεκριμένων πομακοχωριών, για να "νιώσει" πως δεν βρίσκεται μέσα στην Ελλάδα, αλλά σε εχθρική χώρα. Και το εννοούσα. Δυστυχώς, στα ορεινά χωριά του Νομού Ξάνθης, έχουν δημιουργηθεί γκέτο τουρκοφρόνων. Είναι τα ίδια χωριά από όπου προσέτρεξαν για να εγκλωβίσουν και να τρομοκρατήσουν το συνεργείο του γαλλικού τηλεοπτικού σταθμού που τόλμησε να εισβάλει στην γκετοποιημένη περιοχή, χωρίς να έχει πάρει άδεια από τα "σκυλιά" του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής.
Σε αυτά τα χωριά, λοιπόν, η μαρτυρία των παιδιών δεν σταματάει στην ανεπιθύμητη παρουσία τους. Όχι, οι κάτοικοι αυτών των χωριών δεν έχουν βάλει απλώς απαγορευτικό σε οποιονδήποτε τολμήσει να τους επισκεφθεί, ακόμη και αν είναι Πομάκος από άλλο χωριό. Η μαρτυρία των νεαρών Πομάκων έγινε συγκλονιστικότερη, όταν μου ανέφεραν πως:

"κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και όταν έκαναν βόλτες σε μία συγκεκριμένη περιοχή, άκουσαν πυροβολισμούς! Πυροβολισμούς που δεν ήταν από καραμπίνες ή από δίκανα...! (στο σημείο αυτό να σημειώσω πως αυτά τα παιδιά, γνωρίζουν απο ήχους κυνηγετικών όπλων, επειδή πολλές φορές συνοδεύουν τους πατεράδες τους στο κυνήγι). Οι πυροβολισμοί που ακούστηκαν ήταν διαφορετικοί. Είχαν κάτι μεταλλικό μέσα τους και δεν ήταν ένας, αλλά πολλοί και διαφορετικοί, μου είπαν οι νεαροί".

Και το αίμα πάγωσε μέσα μου... Μου ανέφεραν την περιοχή - γκέτο, λέγοντάς μου πως είναι σίγουροι ότι οι πυροβολισμοί ακούστηκαν από γυμνή πλαγιά που βρίσκεται βορειο-ανατολικά από κάποιο χωριό - γκέτο...
Αφού τα είπαμε, και αφού προσπάθησα να τα πείσω ότι έκαναν λάθος και ίσως να ήταν κάποια μοντέρνα καραμπίνα, χωριστήκαμε. Ο "μεταλλικός θόρυβος" με παρέπεμψε σε στρατιωτικό όπλο. Η ποικιλία των ήχων, που μου ανέφεραν, μου έλεγε για πολλά και διαφορετικού τύπου όπλα... Και στην περιοχή εκείνη δεν υπάρχει στρατιωτικό φυλάκιο, αλλά ούτε και πεδίο βολής του στρατού...
Η αμέσως επόμενη κίνησή μου ήταν να επικοινωνήσω με κάποιον φίλο, που πάντα ήξερε πολλά. Συνταξιούχος πιά, όταν με άκουσε ανήσυχο, δέχτηκε να τα πούμε από κοντά. Κατάλαβε πως ήταν κάτι που δεν λεγόταν από το τηλέφωνο. Όταν συναντηθήκαμε την επόμενη ημέρα, του ανέφερα τη συνάντησή μου με τους νεαρούς. Με κοίταξε και χαμογέλασε.

- Αυτό είναι πολύ παλιό. Είναι γνωστό ότι τους έφεραν όπλα, μου είπε.

Δεν τόλμησα να τον ρωτήσω από πότε το ξέρει. Αλλά είμαι σίγουρος πως αυτό το ξέρει και η Αθήνα. Εδώ και χρόνια. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι, γιατί αφήνονται αυτά τα όπλα στα χέρια αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι τελείως αποθρασυμμένοι κάνουν προφανώς και... σκοποβολή...!
Δεν μπορώ να ξέρω που οδηγούν την Θράκη. Απλά, ξέρω πως σε λίγα χρόνια αυτή η περιοχή θα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι αγωγών ενέργειας και η γεωπολιτική της θέση θα της προσδώσει τεράστια αξία, πολύ μεγαλύτερη από αυτή που σήμερα έχει. Είναι γνωστό πως πολλές βιομηχανίες θα έρθουν εδώ, και η περιοχή θα αποκτήσει εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους. Την ίδια στιγμή, τα κοιτάσματα ουρανίου, χρυσού και υδρογονανθράκων ανεβάζουν την "μετοχή" της συγκεκριμένης περιοχής στα ύψη. Και αναρωτιέμαι: Μήπως κάποιοι θέλουν να δημιουργήσουν "καταστάσεις" για να απαιτήσουν μέρος της "πίτας" που ονομάζεται Θράκη;
Το κείμενο αυτό το έγραψα μετά από σκέψη πολλών ημερών. Το δίνω σε εσάς, γιατί εμένα, μου καίει τα... χέρια, όπως θα έλεγε και ένας καλός φίλος και συνοδοιπόρος...

Κωνσταντίνος