«Και τηγανίτα τίποτα...»

του Ι.Κ. Πρετεντέρη  απο ΤΑ ΝΕΑ  15/10/2010

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αµφιβολία ότι µια κλειστή Ακρόπολη πλήττει τη διεθνή εικόνα της χώρας. Δεν υπάρχει αµφιβολία επίσης ότι µια κλειστή Ακρόπολη ταλαιπωρεί τους δυστυχείς τουρίστες που ήλθαν από την άκρη του κόσµου για να ανέβουν στον Παρθενώνα. Την εικόνα της κοινωνίας, όµως, πλήττει εξίσου η ύπαρξη εργαζοµένων που έχουν να πληρωθούν είκοσι δύο µήνες. 

ΔΕΝ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΙ ότι είναι θεµιτό να κλείνεις την Ακρόπολη επειδή είσαι απλήρωτος. Πιστεύω, όµως, ότι είναι εξίσου αθέµιτο να µην πληρώνονται οι άνθρωποι. Θα µπορούσαν να βρουν άλλη µέθοδο να διεκδικήσουν το δίκιο τους; Ενδεχοµένως. Αλλά το καλύτερο από όλα θα ήταν να τους πληρώσουν – επιτέλους! ΟΠΩΣ ΟΛΑ δείχνουν µπαίνουµε σε έναν χειµώνα υψηλής κοινωνικής έντασης. Και όχι αδικαιολόγητης. Ευρύτερα στρώµατα του ελληνικού λαού την έχουν φάει κατακούτελα από την κρίση. Αισθάνονται ότι κουβαλούν ένα φορτίο αδικίας. 

Κυρίως, όµως, δεν βλέπουν καµία προοπτική, καµία διέξοδο. Τα θριαµβευτικά ανακοινωθέντα της κυβέρνησης δεν φαίνεται να πείθουν πολύ κόσµο. 

ΟΙ ΑΝΟΧΕΣ και οι αντοχές εξαντλούνται. Τον Σεπτέµβριο, οι εγγεγραµµένοι άνεργοι έφτασαν τις 587.000 – αν συνυπολογίσει κανείς τους άνεργους αυτοαπασχολούµενους και τους νέους που δεν βρίσκουν δουλειά πλησιάζουµε το εκατοµµύριο... Η κοινωνία µας δοκιµάζεται σε πρωτοφανή βαθµό. ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ σηµαίνει ότι χρειάζεται µεγάλη προσπάθεια, ώστε να προστατευθεί τουλάχιστον ο κοινωνικός ιστός. Διότι µια χώρα µπορεί να χρεοκοπήσει και να ανορθωθεί. Αλλά αν µια κοινωνία διαλυθεί, πολύ δύσκολα µπορεί µετά να µαζέψει τα κοµµάτια της. 

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ η µεγάλη απειλή που αιωρείται πάνω από τη χώρα: η οικονοµική ύφεση να οδηγήσει στην κοινωνική διάλυση. Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση το έχει συνειδητοποιήσει επαρκώς: προς το παρόν, πάντως, βλέπω ότι τσακώνονται κυρίως για τους αντιπεριφερειάρχες! 

ΑΛΛΑ ΑΝ το έχει συνειδητοποιήσει, δεν καταλαβαίνω πώς µπορεί να προσπερνάει τα στοιχειώδη. Και να πληρώνονται οι εργαζόµενοι στο υπουργείο Πολιτισµού και αλλού είναι στοιχειώδες. Δεν καταλαβαίνω, δηλαδή, για ποιον λόγο θα πρέπει µια ήδη φορτισµένη κοινωνία να φορτίζεται περισσότερο µε τέτοιου τύπου εντάσεις. 

ΘΑ ΜΟΥ πείτε ότι το Δηµόσιο είναι γενικώς ένα τεράστιο µπάχαλο και ότι οι απλήρωτοι συµβασιούχοι είναι µέρος αυτού του µπάχαλου. Συµφωνώ. Αλλά η κυβέρνηση έκλεισε ήδη έναν χρόνο ζωής και δεν βλέπω το µπάχαλο να αντιµετωπίζεται. 

Ακόµη και οι περίφηµες µετατάξεις από την Ολυµπιακή, τους ΟΤΑ και αλλού είναι κυριολεκτικά στον αέρα. 

ΓΙΑ ΝΑ θυµίσω το παλαιό απόφθεγµα: αν δεν αλλάξει το κράτος, δεν µπορεί να αλλάξει η χώρα. Και, δυστυχώς, δεν βλέπω κανέναν διατεθειµένο να αλλάξει το κράτος. Λόγια, λόγια, πολλά λόγια. Και τηγανίτα τίποτα.