Zέζα Ζήκου: "Προϋπολογισμός 2011 - Η «Κατρίνα» του Γιώργου Παπανδρέου"

από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ

H κορυφαία πολιτική πράξη μιας κυβέρνησης είναι ο προϋπολογισμός.

Στις μικρές χώρες –που εύστοχα αποκαλούνται εξαρτημένες– οι ετήσιες απόπειρές τους να καταρτίσουν έναν προϋπολογισμό, να γεμίσουν τις «μαύρες τρύπες», να εξυπηρετήσουν τα χρέη έχουν πάντα ένα κωμικοτραγικό ενδιαφέρον. Όμως, αυτός ο προϋπολογισμός του 2011 αποτελεί το σημείο «Κατρίνα» για τον ίδιο τον πρωθυπουργό του Μνημονίου. Μια μασκαράτα που σερβίρεται σαν πραγματικότητα... και προκαλεί αποστροφή. Η άρρηκτη σχέση που συνδέει το δημόσιο συμφέρον με την ηθική και τη συνείδηση έχει καταρρακωθεί.

Απλώς να θυμίσω ότι η εγκληματική ο λι γωρία που επέδειξε ο Μπους στην τραγωδία της Νέας Ορλεάνης τη «μαύρη» Δευ τέρα 29 Αυγούστου 2005, από το καταστροφικό πέρασμα του κυκλώνα, κινήθηκε στην τροχιά του ψεύδους. Ο μισητός Αμερικανός πρόεδρος υποστήριξε τότε ότι δεν υπήρξε προειδοποίηση από τους μετεωρολόγους για το μέγεθος της απειλής.

Όσο... κι αν η πολιτική θέση/άποψη ομοιάζει σχεδόν πάντα με διαμετρικές ταλαντώσεις, ωστόσο, όταν ο πολιτικός λόγος «εξαπατά», δεν είναι δυνατόν να παραγνωριστεί. O πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε γε λοίους ελιγμούς σε κινούμενη μνημονιακή άμμο, ενώ η καθεστωτική ιδεολογία επικροτεί εμετικά τις «μεταρρυθμίσεις» – λέγεται και έτσι το νεοφιλελεύθερο ντελίριο. Ένας πρωθυπουργός που δήθεν εξαναγκαστικά «αποφάσισε» ότι αυτός ο ελληνικός λαός θα έχει τον προϋπολογισμό και τις μεταρρυθμίσεις που του επιτρέπουν η Μέρκελ, ο Στρος-Καν, ο Ρεν, η Moody’s, τα spreads και οι Financial Times. Τι ξεπεσμός!

Αυτός ο προϋπολογισμός, που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της τραγελαφικής πολιτικής του Γιώργου Παπανδρέου, με τον ακρωτηριασμό όλων των κοινωνικών κονδυ λίων, επιτείνει τον πόλεμο εναντίον των ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας. Η διάλυση του κράτους πρόνοιας και των εργασιακών σχέσεων δημιουργεί την τάξη των ανασφαλών μερικώς απασχολούμενων και οδηγεί στη διάλυση της μεσαίας τάξης. Ενώ είχε προηγηθεί η καταλήστευση επί Σημίτη των αφελών μικρομετόχων και η διάλυση των ψευδαισθήσεών τους με το σκάσιμο της χρηματιστηριακής «φούσκας» της Σοφοκλέους.

Οικονομία χωρίς ανάπτυξη, κοινωνία χωρίς ευημερία, εργασία χωρίς εργαζόμενους, πολιτικοί χωρίς πολιτική. Το βιοτικό μας επίπεδο βουλιάζει, αλλά δεν υπάρχει ούτε όραμα ούτε σχέδιο για να αναστραφεί αυτή η αποτρόπαιη τάση εις βάρος τόσο των εργαζομένων όσο και ενός μεγάλου μέρους του υγιούς επιχειρηματικού κόσμου.

Αλλά όλη αυτή η σχεδόν συμπαντική γνώση - άγνοια που μας οδηγεί στην κόλαση απορρέει από μια δήθεν σοσιαλιστική κυβέρνηση και τους υπουργούς της, που έχουν ήδη υποστεί τη γενετική μετάλλαξη των απόψεών τους. Όπως, ότι οι κοινωνίες αναπτύσσονται μόνον όταν η σχέση κεφαλαίου - εργασίας είναι κραυγαλέα ετεροβαρής, υπέρ του πρώτου φυσικά. Ότι για να βρίσκουν ευκολότερα δουλειά οι άνεργοι, πρέπει να απολύονται ευκολότερα οι εργαζόμενοι. Ότι για να αυξηθεί το εισόδημα των μισθωτών, πρέπει πρώτα να μειωθεί. Ότι για να επιβιώσει το ασφαλιστικό σύστημα, πρέπει να μην επιβιώνουν οι ασφαλισμένοι – όχι και μέχρι τα 80, βρε αδερφέ!

Σύμφωνα με τα ευρέως διαδεδομένα στερεότυπα, τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι δουλεύουμε λίγο και αμειβόμαστε περισσότερο από ό,τι αντέχει μια οικονομία του ευρώ, ότι έχουμε μια πολύ σκληρή αγορά εργασίας που αποθαρρύνει τις επενδύσεις και ένα πολύ σπάταλο κράτος που έχει διασπαθίσει το μάννα των κοινοτικών επιδοτήσεων. Όμως, τη δεκαετία 1998-2008, το ποσοστό των μισθών στο εθνικό εισόδημα της Ελλάδας κυριολεκτικά κατακρημνίστηκε από 60% σε 47,5% και είναι σήμερα ένα από τα μικρότερα της Ευρώπης.

Αδιαφορώ αν οι αντιλήψεις αυτές χρειάζονται απαραίτητα μερικά χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα, μεταπτυχιακά και πλαστές «διατριβές». Όμως, το γκράφιτι στον τοίχο τα έλεγε όλα αυτά με μια απλή, απλούστατη φράση: «Δουλέψτε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε» (προσέξτε την εναλλαγή: δεύτερο πληθυντικό, πρώτο πληθυντικό, δεύτερο πληθυντικό). Βεβαία, πρόκειται για μια προσομοίωση άγριου, original καπιταλισμού, που ορίζει με ακρίβεια ποιοι οφείλουν να δουλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως, ποιοι οφείλουν να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα για να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα και ποιοι δικαιούνται να ζήσουν, διότι κάποιος πρέπει να ωφελείται από τις υπερχειλίσεις πλούτου που παράγουν λίγες ώρες παραπάνω δουλειάς, λίγα χρόνια παραπάνω εργάσιμου βίου.

Τον Ιούλιο του 2001, ο υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Ντομίνγκο Καβάλιο παρουσίασε το σχέδιο «Μηδενικό έλλειμμα», που προέβλεπε σκληρή λιτότητα, κατά παραγγελία του ΔΝΤ, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και στους μισθούς και στις συντάξεις των δημο σίων υπαλλήλων. Αλλά οι θυσίες αυτές κρίθηκαν ανεπαρκείς. Τον Ιανουάριο του 2002 η χώρα κατέρρευσε. Μέχρι σήμερα, το όνομα του Καβάλιο παραμένει ντροπιασμένο στην Αργεντινή και ο ίδιος ζει στις ΗΠΑ. Αυτό ας το θυμούνται ορισμένοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ...

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 23/12/10