Η ιστορία της ποινικοποίησης της κάνναβης

απο τους διαλόγους της  Ελευθεροτυπίας

Τάκης Αθανασόπουλος

Παρουσιάζοντας την άποψη του Amendt, έπεσα πάνω σε πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες πάνω στο γιατί ποινικοποιήθηκε και καταδιώχθηκε τόσο έντονα η κάνναβη στις ΗΠΑ.

Γράφοντας το άρθρο με την άποψη ενός ειδικού επί θεμάτων ναρκωτικών, διαπίστωσα πόσο σημαντική ήταν η ποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης για την εξύφανση της γνωστής πολιτικής απαγόρευσης της χρήσης ορισμένων ναρκωτικών ουσιών, ενώ άλλα ναρκωτικά, όπως τα τσιγάρα και κυρίως το αλκοόλ, αφέθηκαν ελεύθερα αν και ήταν ολοφάνερα επιβλαβή για τη δημόσια υγεία. Αυτή η πολιτική απαγόρευσης γεννήθηκε και γιγαντώθηκε στις ΗΠΑ, μέσω προπαγάνδας. Θα προσπαθήσω να δείξω ορισμένα συμφέροντα που κρύβονταν πίσω από αυτή την πολιτική. Όπως είδαμε, η κάνναβη δεν βρισκόταν στη λίστα των επιβλαβών ουσιών του Διεθνούς Συνεδρίου της Χάγης, το 1912, και θα ήταν παράλογο να βρισκόταν αφού από αυτή παραγόταν το 85% των τότε φαρμάκων.Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του The Emperor wears no clothes (ο Αυτοκράτορας είναι Γυμνός), ο  Jack Herer μας δείχνει την έκθεση του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ του 1916, που έλεγε ότι  αν αναπτυσσόταν τεχνολογία την οποία κατείχαν (με άλλα λόγια είχαν την πατέντα της και θα μπορούσαν να την παράγουν), η καλλιέργεια κάνναβης θα γινόταν η κύρια γεωργική παραγωγή των ΗΠΑ. Η μαριχουάνα, την οποία, ας θυμίσουμε εδώ, πήγε στην Αμερική ο Κολόμβος, ευδοκιμούσε πολύ καλά στα εδάφη των ΗΠΑ.

 

Στην ίδια αναφορά του Υπουργείου Γεωργίας, γινόταν λόγος για μια καινούρια τεχνολογία παραγωγής πολτού από κάνναβη την οποία είχε εφεύρει ομάδα επιστημόνων αυτού του Υπουργείου. Η χρήση πολτού από κάνναβη, σήμαινε για αυτούς τους επιστήμονες, 4 φορές μεγαλύτερη παραγωγή καλής ποιότητας  χαρτιού, από αυτή με την χρήση πολτού από δέντρα. Όπως επίσης και 7 φορές λιγότερη βλάβη στο περιβάλλον…

 

 Στο επόμενο Διεθνές Συνέδριο για τα Ναρκωτικά, που έλαβε χώρα στη Γενεύη, το 1925, ο αντιπρόσωπος των ΗΠΑ, ο Harry J. Anslinger - που το 1931 έγινε διευθυντής του FBN (Ομοσπονδιακή Δίωξη Ναρκωτικών), ζήτησε την απαγόρευση της κάνναβης επειδή επέφερε εθισμό και σημαντικές βλάβες στην ανθρώπινη υγεία. Ο Anslinger ήταν αστυνομικός που από το 1917 και μετά ειδικεύτηκε στις ναρκωτικές ουσίες. Για ρατσιστικούς και πολιτικούς λόγους, ο Anslinger τασσόταν ενάντια στους μεξικανούς μετανάστες, θεωρώντας ότι δεν ήταν ικανοί εργάτες επειδή όλη μέρα κάπνιζαν μαριχουάνα. Έγινε η πιο σημαντική φιγούρα πουριτανού και ρατσιστή των ΗΠΑ της δεκαετίας του 1920. Η επίσημη πολιτική των ΗΠΑ εκείνη την εποχή, δεν επιθυμούσε με τίποτα την ενσωμάτωση μαύρων και ισπανόφωνων στην κοινωνία. Η καταδίκη του χασίς, το οποίο κάπνιζαν αυτές οι κατώτερες ράτσες, ήταν άλλο ένα επιχείρημα υπέρ του φυλετικού διαχωρισμού που ίσχυε τόσο έντονα στις ΗΠΑ.

 

Το 1931, ο Γενικός Γραμματέας του Υπoυργείου Οικονομικών της κυβέρνησης Χούβερ, ο Andrew Mellon, καλός φίλος του Anslinger τον πρότεινε ως διευθυντή της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών (FBN) και η πρότασή του έγινε αποδεκτή. Αυτός ο Mellon ήταν τραπεζίτης (Mellon Bank of Pittsburgh) και κύριος οικονομικός υποστηρικτής της εταιρείας Du pont (σήμερα είναι μια τεράστια πολυεθνική, τότε ήταν η κύρια βιομηχανία παραγωγής πλαστικών στις ΗΠΑ). Τα συμφέροντα αυτής της εταιρείας, αλλά και του κύριου χρηματοδότη της, του κ. Mellon, θίγονταν άμεσα από την παραγωγή πλαστικού από πολτό κάνναβης, το οποίο μάλιστα πλαστικό ήταν και οικολογικό, αφού μπορούσε να διαλυθεί στο περιβάλλον.

 

Ο Anslinger, είχε κι άλλον ένα πολύ καλό φίλο, τον Randolph Hearst, τον διάσημο αυτοκράτορα του Τύπου, που έγινε και ήρωας της ταινίας του Citizen Kane (1941) του Όρσον Ουέλς. O Hearst, εκείνα τα χρόνια, δεν ήταν μόνο ο αυτοκράτορας του Τύπου, αλλά και ιδιοκτήτης τεράστιων εκτάσεων όπου καλλιεργούσε δέντρα για χαρτί, ενώ κατείχε και μερικά εργοστάσια για την επεξεργασία του πολτού, διέθετε δηλαδή κάτι που μοιάζει πολύ με μονοπώλιο. Εκείνη την εποχή, αν επιτρεπόταν η καλλιέργεια κάνναβης για παρασκευή χαρτιού, και είδαμε ότι υπήρχε η κατάλληλη τεχνολογία ήδη από το 1916, η ζημιά του  Hearst θα μεταφραζόταν σε δισεκατομμύρια.  δολάρια. Ο Hearstυποστήριξε φανατικά την εκστρατεία του Anslinger ενάντια στην κάνναβη, και έκανε τη δική του εκστρατεία μέσα από τις εφημερίδες που κατείχε, ενάντια στα καταστρεπτικά αποτελέσματα του καπνίσματος κάνναβης και τρομοκρατώντας το κοινό. Αυτά τα άρθρα, που κυκλοφορούν ακόμη (μέσω του Internet), προκαλούν σήμερα μόνο το γέλιο αφού αποδίδουν στους μαύρους και μεξικάνους χρήστες της κάνναβης πράξεις που δυσκολεύεται κανείς πολύ να πιστέψει ότι είναι δυνατόν να προέλθουν από τη χρήση αυτής της ουσίας. Ο Hearst χρηματοδότησε και την παραγωγή προπαγανδιστικών ταινιών ενάντια στο χασίς, μερικές από τις οποίες μπορείτε να δείτε στο Ίντερνετ, για να διασκεδάσετε.

 

Ο Jack Herer στο: TheEmperor wears no clothes (1985), συμπεραίνει ότι η εταιρεία Du Pont έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην ποινικοποίηση της κάνναβης. Είχε την πατέντα της διαδικασίας παραγωγής πλαστικού από κάρβουνο και λάδι και αν αναπτυσσόταν η καλλιέργεια της κάνναβης, θα καταστρεφόταν. ΟAndrew Mellon, ο τραπεζίτης, που ήταν και γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά και κύριο οικονομικό στήριγμα της Du Pont, πλάσαρε τον φίλο του αστυνομικό (και διακεκριμένο ρατσιστή) Anslinger στον φιλαράκο του τον πρόεδρο Χούβερ, ως ικανότατο διώκτη της μάστιγας των ναρκωτικών. Ο Anslinger έμεινε διευθυντής της Δίωξης Ναρκωτικών ως το 1962. 

 

Ένας νόμος του 1937 (Marihuana Tax Act of 1937 κατέστησε παράνομη την κατοχή και την διακίνηση  κάνναβης, με εξαίρεση την ιατρική χρήση για την οποία χρειαζόταν όμως να πληρωθεί ένας πολύ μεγάλος φόρος. Η κάνναβη, ύστερα από τις φιλότιμες προσπάθειες του μεγαλοεκδότη, δεν ονομαζόταν πια κάνναβη, αλλά μαριχουάνα, όπως την ονόμαζαν οι Μεξικανοί. Με την ονομασία και μόνο, η κάνναβη παρέπεμπε σε κάτι ξένο, υποβαθμισμένο, φτωχό και ελεεινό...

 

Για την ιστορία, το 1972, υπό την κυβέρνηση Νίξον, μια Εθνική Επιτροπή επί των Ναρκωτικών, ύστερα από λεπτομερή μελέτη, συμπέρανε ότι η απαγόρευση της κάνναβης παραβίαζε το Σύνταγμα, αλλά η κυβέρνηση δεν θέλησε να δώσει συνέχεια. Το 1973, το Όρεγκον αποποινικοποίησε την κάνναβη.Το Κολοράντο, η Αλάσκα, το Οχάιο και η Καλιφόρνια, την αποιποινικοποίησαν με τη σειρά τους το 1975. Το 1978, η Νεμπράσκα, η Β.Καρολίνα, ο Μισισιπής και η Νέα Υόρκη υιοθέτησαν κάποια μορφή αποποινικοποίησης και η συνέχεια είναι γνωστή...

 

Το 1916, οι επιστήμονες Jason Merrill και Lyster Dewe του USDA (United States Department of Agriculture), κατάφεραν να κατασκευάσουν χαρτί από πολτό κάνναβης και το συμπέρασμά τους ήταν ότι η κατασκευή χαρτιού με αυτό τον τρόπο ήταν κατα πολύ προτιμότερη από τη συνηθισμένη, με πολτό δέντρων. Πέρα από τα άλλα επιχειρήματα, με εντυπωσίασε το επιχείρημά τους, 96 χρόνια πριν, ότι η επεξεργασία κάνναβης μόλυνε πολύ λιγότερο το περιβάλλον.

 

Φαίνεται ότι η κάνναβη έπεσε θύμα εκμετάλλευσης της συμμαχίας πολιτικών και βιομηχάνων της Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνα. Αφενός συνέφερε να περάσει η άποψη ότι αυτοί που τη χρησιμοποιούσαν ήταν παρίες στους οποίους άξιζε πραγματικά να ζουν σε γκέτο, για να μη μολύνουν την κοινωνία μας, και αφετέρου, η εκμετάλλευση της κάνναβης και των παραγώγων της δεν συνέφερε καθόλου τους μεγαλο-βιομήχανους εκμετάλλευσης ξυλείας (που παρήγαγαν χαρτί) ή τους πετρελαιοπαραγωγούς (που παρήγαγαν κυρίως πλαστικά). Με εύκολη πρόσβαση στις αποφάσεις της κυβέρνησης, μια χούφτα άνθρωποι (τα λεγόμενα πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα) κατάφεραν να δημιουργήσουν μια τεράστια προπαγάνδα απαγόρευσης των ναρκωτικών που επηρεάζει ως σήμερα τον κόσμο.

 

Δεν έχω στοιχεία για την απαγόρευση στη χώρα μας, υποθέτω όμως ότι υιοθετήσαμε την πολιτική που επέβαλλαν οι ΗΠΑ σε όσες χώρες είχαν υπό τον έλεγχό τους, αυτή της απαγόρευσης. Θα μου άρεσε να δω τι σκέφτεστε περί αποποινικοποίησης...