Στήστε στον τοίχο τους δημόσιους υπαλλήλους. Και μετά αυτοκτονείστε

απο το ιστολόγιο AntiNews

Μεγάλα λόγια ακούω, ανθρώπινη σάρκα μου μυρίζει. Ή κάπως έτσι. Η φράση αυτή έχει μεγάλη σχέση με τα λόγια που ακούγονται τελευταία αναφορικά με τους «προνομιούχους» δημοσίους υπαλλήλους. Ναι αυτούς, που μέχρι πρόσφατα ήταν της σφαλιάρας, τα «βολεμένα ανθρωπάκια με τις τρεις και εξήντα»,  που κατά τους μάγκες νεοέλληνες του ιδιωτικού τομέα, δεν είχαν τα κότσια να αναμετρηθούν στην ελεύθερη αγορά, και προτίμησαν να φιλάνε κατουρημένες ποδιές για να εξασφαλίσουν το μίζερο μισθουλάκο τους.

This last year! Μέχρι πέρσι, δηλαδή. Φέτος όλα άλλαξαν. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πλέον το αντικείμενο του φθόνου όλων όσων είδαν τον ιδιωτικό τομέα να συρρικνώνεται, και τα θηριώδη τζιπ τους να πουλιούνται για ένα κομμάτι ψωμί στις μάντρες των μεταχειρισμένων. Ο τροχός γύρισε. Ο κύκλος έκλεισε.

Πριν επεκταθώ όμως, θα ήθελα να διευκρινιστεί, πως όταν λέμε δημόσιος υπάλληλος, μιλάμε για άπειρες κατηγορίες. Δημόσιος υπάλληλος είναι ο περίφημος κλητήρας του υπουργείου, δημόσιος υπάλληλος είναι και ο πιλότος που μέχρι πρότινος ήταν στην Ολυμπιακή αμειβόμενος πλουσιοπάροχα, και τώρα πληρώνεται για να κάθεται, ή μετατάσσεται στην ΥΠΑ. Δημόσιος υπάλληλος είναι ο τμηματάρχης στη ΔΟΥ της γειτονιάς, όπως δημόσιος υπάλληλος είναι και ο κηπουρός στη νομαρχία. Υπάρχουν μόνιμοι ΔΥ με οργανική θέση, υπάρχουν συμβασιούχοι αορίστου χρόνου, συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, έργου, κλπ. Υπάρχουν ΔΥ στα υπουργεία, υπάρχουν και στους ΟΤΑ, στις ΔΕΚΟ, στα ΝΠΔΔ, και πάει λέγοντας. Συνεπώς, όταν μιλάμε για δημόσιο, καλά θα είναι να θυμόμαστε, πως άλλη η εργασιακή και μισθολογική κατάσταση του καθηγητή Μ.Ε στη Σαντορίνη, και άλλη αυτή του Δ/ντή κάποιας μονάδας της ΔΕΗ, ή του βοηθού κηπουρού στο «Ερρίκος Ντινάν», ή του αστυφύλακα στην ομάδα ΔΙΑΣ.

Πολλές λοιπόν οι κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων, πολλές οι μισθολογικές τους διαφορές, και πάρα πολλές οι διαφοροποιήσεις του αντικειμένου τους, όπως και οι διαφοροποιήσεις της ηθικής τους στάθμης (αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Να μη ξεχνάμε πως μια 40χρονη χειρουργός του ΕΣΥ, που πραγματοποιεί 10-15 εγχειρίσεις την εβδομάδα, παίρνει το 1/3 του μηνιάτικου που παίρνει μια 26χρονη ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας στην …Κάρπαθο του ενός αεροπλάνου το μήνα. Ή πως ένας αξιωματικός του στρατού στο «ποτάμι» παίρνει τα ίδια χρήματα με μια καθαρίστρια στο «Πεντάγωνο». Αλλά και οι δυο είναι δημόσιοι υπάλληλοι, και συνεπώς εισπράττουν την ίδια χλεύη, ασχέτως μισθού και αντικειμένου.

Βάζοντας στην άκρη τα παραπάνω, θα πρέπει να θυμόμαστε επίσης πως η επιλογή του να γίνει κάποιος δημόσιος υπάλληλος είναι εν πολλοίς συνειδητή. Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις, και δεν είναι λίγες, που κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν τις κομματικές συγκυρίες και πήρανε μια θέση (για το χαρτζιλίκι τους!) που τους προσφέρθηκε από κάποιον κομματάρχη, οι υπόλοιποι έκαναν μια επιλογή ζωής. Κακά τα ψέματα, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι πλασμένοι για να είναι επιχειρηματίες, ούτε όλοι οι άνθρωποι βάζουν το χρήμα και τη «καλή» πάνω απ`όλα. Οπότε και επιλέγουν να ζουν με «τρεις και εξήντα» αρκεί να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Και ας πλουτίζουν οι άλλοι όσο θέλουν, και ας αγοράζουν τις βιλάρες και τις τζιπάρες τους, και ας κάνουν όσους λογαριασμούς θέλουν στο Λεπά. Γούστο  τους και καπέλο τους.

Έλα όμως που τώρα, με τη φούσκα της νεοελληνικής στρεβλής ανάπτυξης να σπάει, που οι μεγαλοεπιχειρηματίες μας αποδείχθηκαν «καρμίρηδες», με τα λεφτά τους όλα να είναι στην ουσία αέρας κοπανιστός, και οι μισοί να αποτελούν τροφίμους του Τειρεσία ενώ οι άλλοι μισοί εν δυνάμει τροφίμους των φυλακών, έλα που σχεδόν όλοι οι «λεφτάδες» χρωστάνε σε οποιονδήποτε ομιλεί την Ελληνική… Τι κάνουμε; Η εύκολη λύση, που βολεύει και τον ΓΑΠ. Τα βάζουμε με τους δημόσιους υπαλλήλους. Αυτούς που μέχρι χθες λυπόμασταν για τη κατάντια τους. Αυτοί φταίνε που πάμε κατά διαόλου. Αυτοί φταίνε που μας σβερκώθηκε η τρόικα. Το λέει και  Πάγκαλος! Κάτι θα ξέρει. Οπότε; Στάχτη και μπούρμπερι. Πίσσα και πούπουλα. Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων. Και νάχαμε να λέγαμε.

Δεν φταίνε δηλαδή οι τράπεζες, δεν φταίνε οι φοροφυγάδες, δεν φταίνε τα κόμματα που ασέλγησαν παντοιοτρόπως επί της κοινωνίας μας, δεν φταίνε οι πολιτικοί μας που κατέληξαν Κροίσοι στη πλάτη μας, δεν φταίνε τα άπειρα λαμόγια, δεν φταίει κανείς τους. Φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ναι αυτοί των «τρεις και εξήντα». Στον τοίχο γρήγορα και εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες. Και λες και αν τους αποτελειώσουμε, θα συνέλθει ως δια μαγείας η οικονομία μας, και θα τραγουδάμε όλοι μαζί το «κουμπαγιά» παρέα με τη Νόρα Βαλσάμη!!!  Τι μας λέτε καλέ; Και άντε και έκοψαν τους μισθούς του δημοσίου στη μέση. Άντε και απέλυσαν 200.000 από δαύτους όπως επιθυμεί η τρόικα στα φανερά, και η κυβέρνηση μας στα κρυφά. Τι μέλλει γενέσθαι; Ποιος θα αγοράζει τα προϊόντα που πουλάνε τα καταστήματα του ιδιωτικού τομέα; Ποιος θα καταναλώνει; Ποιος θα δαπανά; Ποιος θα πληρώνει φόρους; Οι εφοπλιστές μας ή οι εθνικοί μας κατασκευαστές, ή οι χονδρέμποροι και οι βιοτέχνες; Καλά κρασιά… Ανάπτυξη χρειαζόμαστε και όχι «κατοχή».

Για αυτό, αν και το συγκεκριμένο ζήτημα σηκώνει σεντόνια ολόκληρα, θα καταλήξω λέγοντας πως σε καιρούς κρίσης είναι πολύ φυσιολογικό ο απόλυτα πεινασμένος να βλέπει το ξεροκόμματο του διπλανού και να τον ζηλεύει. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε πως την ίδια ώρα που ο ένας λιμοκτονεί και ο άλλος μασουλάει το μπαγιάτικο ξεροκόμματο, κάποιοι κάπου παρά πέρα τρώνε τα φιλέτα τους και γελάνε για το χάλι και των δυο, το οποίο όμως αυτοί μεθόδευσαν, επιδίωξαν, και κατάφεραν, πλουτίζοντας συγχρόνως εις βάρος όλων μας. Για αυτό, αφήστε τα μίση, και κοιτάξτε να φύγει αυτός ο συρφετός που μας κυβερνά, μπας και….