Σκάσε και κολύμπα... για το καλό σου

απο την Ελευθεροτυπία

Του ΠΑΝΟΥ ΣΩΚΟΥ

Οι κοινωνικές και εργασιακές δομές αναδιαρθρώνονται διά της κατεδαφίσεως και προς το χειρότερο και οι πάντες προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι για το καλό μας: η κυβέρνηση, οι εργοδότες, οι κομματικοί συνδικαλιστές, τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια της εξουσίας.

Για το καλό μας, για να συνεχίσουμε, λένε, να έχουμε δουλειά. Στην πραγματικότητα, όμως, για να συνεχίσουμε να είμαστε γρανάζια που δεν κοστίζουν πολλά, σε ένα οικονομικό σύστημα που ευνοεί ακόμα και τώρα μέσα στην κρίση το κεφάλαιο. Και που θα το ευνοήσει ακόμα περισσότερο όταν βγούμε από την κρίση, αφού τότε θα έχουν διαμορφωθεί συνθήκες εργασίας και αμοιβών περασμένων δεκαετιών.

Προσπαθούν όλοι εκείνοι που δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας και της ανέχειας να γεμίσουν ενοχές όσους εργαζομένους τυχαίνει να έχουν αμοιβές που εξασφαλίζουν μια ανθρώπινη ζωή (π.χ. ΔΕΚΟ). Τους βαφτίζουν υψηλόμισθους και τους φορτώνουν όλες τις ευθύνες της οικονομικής κρίσης. Σπέρνουν το μίσος και τη διχόνοια μεταξύ των εργαζομένων, με στόχο ο ένας εργαζόμενος να θεωρήσει τον άλλο ως ταξικό του αντίπαλο, επειδή ο μισθός του έχει κάποια κατοστάρικα περισσότερα.

Αυτό που ξέραμε ως πάλη των τάξεων θέλουν να το μετατρέψουν σε εσωτερική πάλη μιας μόνο τάξης...

Επιχειρούν μια βίαιη εξίσωση προς τα κάτω, με χαμηλούς μισθούς, επειδή, λέει, τα τελευταία 15 χρόνια οι εργαζόμενοι ζούσαμε μέσα σε έναν πλασματικό πλούτο, που δεν μας ανήκε και τώρα ήρθε η ώρα το σύστημα να εξορθολογιστεί και να ισορροπήσει. Επειδή τολμήσαμε να ονειρευτούμε μια καλύτερη και ποιοτικότερη ζωή, λες και αυτά τα όνειρα είναι προνόμιο των λίγων, αυτών που έχουν τον τρόπο τους.

Η κυβέρνηση του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, ανακαλύπτοντας έναν ακόμα δρόμο για το σοσιαλισμό (είναι ο τέταρτος ή μήπως ο πέμπτος;), βαφτίζει κοινωνική δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες τη μείωση των αποδοχών («κούρεμα» είναι ο σικ χαρακτηρισμός) και την υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης, αρκεί να είναι για όλους ίδια. Μάλλον κάποιος πρέπει να τους πει πως όταν λέμε κοινωνική ισότητα δεν εννοούμε ισότητα στην εξαθλίωση. Οι συνδικαλιστικοί ταγοί με μεγάλη ευκολία διαπραγματεύονται επιχειρησιακές συμβάσεις που οδηγούν σε μειώσεις μισθών. Εργαζόμενοι αναγκάζονται να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις εργασίας υπό τις απειλές της εργοδοσίας ότι σε διαφορετική περίπτωση θα βρεθούν στο δρόμο. Κανείς όμως δεν τους εγγυάται ότι ακόμα κι αν υπογράψουν δεν θα βρεθούν στο δρόμο.

Ναι, τα έσοδα των επιχειρήσεων έχουν πέσει, τα ελλείμματα αυξάνονται μέρα με τη μέρα, όμως δεν είναι οι εργαζόμενοι υπεύθυνοι γι' αυτή την κατάσταση. Αυτοί που τα έφαγαν μαζί στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, σίγουρα δεν είχαν συνδαιτυμόνες τους εργαζομένους. Είναι προφανές ότι ο κ. Πάγκαλος την ανάγκη για δουλειά του ψηφοφόρου του ή του κάθε ψηφοφόρου τη θεωρεί φαγοπότι. Δεν μας κάνει εντύπωση.

Και με όλα αυτά ως δεδομένα, οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο τρόπο να αντιδράσουν εκτός από την απεργία. Ομως μήπως αυτό το όπλο είναι άσφαιρο; Εξαγγέλλονται απεργίες και βλέπεις εργαζομένους ή να αντιδρούν ή να κατεβαίνουν σε αυτές γεμάτοι ενοχές, επειδή φοβούνται ότι με την απεργία σπρώχνουν τις επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται μια ώρα νωρίτερα στο λουκέτο.

Στο δημόσιο τομέα η συμμετοχή στις απεργίες είναι πλέον μικρή, οι πιο πολλοί δεν απεργούν για να μη χάσουν το μεροκάματο, αφού οι περικοπές στο μισθό τους είναι πολύ μεγάλες. Αλλοι, απογοητευμένοι, πιστεύουν ότι όλα είναι δρομολογημένα και με την απεργία δεν θα κερδίσουν τίποτα. Αλλοι πάλι δέχονται μόνοι τους να περικοπούν οι αποδοχές τους για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Εχουν υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου, με αποτέλεσμα μοιρολατρικά να δέχονται τα πάντα. Αλλά από την άλλη και οι απεργίες που έγιναν τους προηγούμενους μήνες απέδωσαν; Οχι. Το Ασφαλιστικό πέρασε, η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων πέρασε, οι μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις πέρασαν. Οι μεγάλες απεργίες, οι μεγάλες πορείες, το αίμα που χύθηκε δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Καταστάσεις που στα μάτια των εργαζομένων δείχνουν αδιέξοδες και οδηγούν σε μαζική κατάθλιψη.

sokos@enet.gr

Μια γενιά σε υποθήκη

Του ΠΑΝΟΥ ΣΩΚΟΥ

Η επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. που παίρνει η χώρα από την τρόικα μπορεί να δώσει μια ανάσα στην ελληνική οικονομία.

Απαλλάσσεται από το βραχνά της άμεσης τριετούς αποπληρωμής, που είχε αρχικά συμφωνηθεί να αρχίσει το 2014. Με αυτόν τον τρόπο η χώρα μπορεί πιο εύκολα να προσαρμοστεί και να ρίξει το βάρος στην ανάπτυξη. Ομως αυτή η επιμήκυνση δεν σημαίνει ότι θα δώσει ανάσα και στους πολίτες της χώρας. Το πιο πιθανό είναι να επιμηκυνθεί ο χρόνος της δικής τους ανασφάλειας και ανέχειας. Κι αν λάβει κανείς υπόψη την προχθεσινή δήλωση του Ιταλού πρωθυπουργικού συμβούλου Τομάζο Σκιόπα (από τους ξένους μαθαίνουμε τελικά την αλήθεια), ότι η Ελλάδα θα βγει από την κρίση σε δέκα με 15 χρόνια, τότε το μέλλον μιας γενιάς υποθηκεύεται.