Οι νέοι «Ροβεσπιέροι»

απο την Καθημερινή της Κυριακής 3/10/2010

Tου Κωστα Iορδανιδη

Η Ελλάς οδηγείται, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, σε μια παράταση ή αναδιάρθρωση του χρέους, σε χρόνο προφανώς πολύ μικρότερο από ό,τι εκτιμά ο διεθνής Τύπος, που προσδιόρισε ως όριο μία δεκαετία· και όλα αυτά, προς επιβεβαίωση του ερασιτεχνισμού με τον οποίο η κυβέρνηση -και ειδικότερα ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου- χειρίσθηκε το οικονομικό πρόβλημα της χώρας.

Ο μόνος στόχος του Μνημονίου, αρμοδιότητος του υπουργείου Οικονομικών, που εκαλύφθη πλήρως ήταν η μείωση των συντάξεων και των αποδοχών των υπαλλήλων του Δημοσίου. Στα άλλα θέματα, που εκτός των κυβερνητικών διαταγμάτων απαιτούνταν η λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, η αποτυχία του υπουργείου Οικονομικών υπήρξε πλήρης· και αντί πατάξεως της φοροδιαφυγής, προκρίθηκε η διαδικασία της περαιώσεως, με όλες τις αντιδράσεις που προκάλεσε. Υπήρξε κάποια πρόοδος και στον τομέα των διαρθρωτικών αλλαγών, αλλά αυτές ήσαν υποχρεώσεις που είχε αναλάβει η Ελλάς πριν φθάσει στη σημερινή οικτρή κατάσταση.

Το εγχείρημα «διασώσεως της χώρας» δεν θα μπορούσε να απολήξει διαφορετικά. Επαρχιώτες του ευρωπαϊκού συστήματος που υποδύονται κοσμοπολίτες επέδειξαν πλήρη διαπραγματευτική ανεπάρκεια και απεδέχθησαν λύσεις τεχνοκρατών της τρόικας, που έχουν ως συνέπεια τη συντριβή της μεσαίας τάξεως.

Η κυβερνητική πολιτική που ασκείται εν ονόματι του Μνημονίου πλήττει πρωτίστως τη δημοσιοϋπαλληλική τάξη και τους συνταξιούχους· πλήττει τον μικροεπιχειρηματία και τον ιδιοκτήτη ακινήτων· πλήττει τους αυτοαπασχολούμενους που αποτελούν το δυναμικότερο τμήμα της κοινωνίας των Ελλήνων ακόμη και στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, πριν από την ανεξαρτησία της χώρας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο εκσυγχρονισμός της μεσαίας τάξεως ήταν απολύτως αναγκαίος, αλλά έπρεπε να είναι σταδιακός. Η βιαιότητα του εγχειρήματος καταδεικνύει πόσο αποκομμένοι από την ελληνική οικονομική πραγματικότητα ήσαν οι αποδέκτες των όρων του Μνημονίου.

Αλλά η παθογένεια αφορά και στον επιχειρηματικό κόσμο, που εδραστηριοποιείτο σε διάφορους τομείς του Δημοσίου. Διότι το Δημόσιο ήταν ο τροφοδότης πολλών επιχειρήσεων, όπως ήταν επίσης και ο μεγαλύτερος εργοδότης. Μόνον αφελείς μπορούσαν να σκεφθούν ποτέ ότι οι οικονομικές συνθήκες και οι όροι ασκήσεως του επιχειρείν μπορούσαν να αλλάξουν σε δύο-τρία χρόνια δίχως αποσταθεροποιητικές συνέπειες.

Υποστηρίζουν ορισμένοι ότι στην κατάσταση που είχε περιέλθει η Ελλάς δεν υπήρχε άλλη λύση πέραν των επαχθών όρων του Μνημονίου. Θα συμφωνήσουμε και προς διευκόλυνση της συζητήσεως, αλλά η αποδοχή του Μνημονίου έπρεπε να συνδυασθεί με την ταυτόχρονη αναδιάρθρωση του χρέους και μία αναπτυξιακή πολιτική.

Αποκομμένο από την ελληνική οικονομική πραγματικότητα, στερούμενο πολιτικής εμπειρίας, το οικονομικό επιτελείο της κυβερνήσεως, και ο κ. Παπακωνσταντίνου ειδικότερα, επέπεσαν επί των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων, της μεσαίας αστικής τάξεως της χώρας ως νέοι Ροβεσπιέροι. Λησμονώντας ότι η πορεία του όποιου Ροβεσπιέρου καταλήγει στην γκιλοτίνα - με την πολιτική έννοια της λέξεως πλέον.