«Οσμιες» ορυκτού πλούτου

Από την ΗΜΕΡΗΣΙΑ  26/06/2010

Του Νίκου Νικηταρίδη, Πολιτικού Επιστήμονα

Ειδικός δεν είμαι, αλλά εδώ που φθάσαμε, μάλλον θα πρέπει να «εξετάζουμε» εξονυχιστικά πλέον όλους τους καλούμενους ή αυτοκαλούμενους ειδικούς.

Διότι ποιοι άραγε ειδικότεροι από τους καθηγητές πανεπιστημίων, που κατά καιρούς έγιναν υπουργοί των Οικονομικών; Θα μου πείτε, εδώ ο μέγας Ζολώτας δεν μπόρεσε να μας σώσει...

Έτσι, δεν θα ήταν άσχετο, εκτός από τις λύσεις των Ρώσων και των Κινέζων που ακούγονται, να ισχυριστούμε πως είναι πια καιρός ν΄ ανοίξει ξανά και εντονότερα η συζήτηση για τον ορυκτό πλούτου της Ελλάδας.

Θεωρίες συνωμοσίας

Κι όταν λέμε συζήτηση, εννοούμε από και με όλους εκείνους τους «ειδικούς», που χρόνια τώρα κάτι τέτοια -όπως τόσα και τόσα άλλα- τα αντιμετωπίζουν είτε ως θεωρίες συνομωσίας είτε ως σενάρια επιστημονικής φαντασίας είτε απλά ως εθνικιστικές εξάρσεις...

Αλλά μέσα σ΄ αυτούς τους «ειδικούς» δεν είναι άραγε και όλοι εκείνοι, που αν κάποιος διέβλεπε -και τολμούσε να μιλήσει- τη σημερινή άθλια κατάστασή μας, τον απομόνωναν ως γραφικό; Λες και χρειάζονταν μαντικές ή σπάνιες επιστημονικές ικανότητες για να ξέρεις τουλάχιστον πως:

Α) Δεν μπορείς να ζεις αιωνίως με δανεικά, χωρίς να πληρώνεις έστω τους τόκους.

Β) Δεν ξοδεύεις περισσότερα απ΄ ό,τι κερδίζεις.

Γ) Προσπαθείς όσο μπορείς στα βασικά, να πλησιάζεις το όραμα της αυτάρκειας.

Και ένα για το μέλλον:

Δ) Έλλειψη χρημάτων, παύση εμπορίου...

Συζήτηση ουσίας, λοιπόν, όχι απλά χρειάζεται, αλλά είναι επιτακτικά αναγκαίο να γίνει περί του πλούτου και κατ΄ επέκταση της αξίας του υπεδάφους της χώρας. Συζήτηση χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς «θα παραπέμψουμε το θέμα σε σχετική επιτροπή», χωρίς «εισαγόμενους» φόβους για την εκμετάλλευση όλων όσων ανήκουν σ΄ αυτό το έθνος εξ απαλών ονύχων.

Επαναλαμβάνω πως δεν είμαι ειδικός, όχι απλά γιατί και οι μη ειδικοί έχουν δικαίωμα να μάθουν, αλλά κυρίως διότι βαρέθηκα τις «φτιαχτές» παρεξηγήσεις, που τελικά έχουν σκοπό ή να μεταθέτουν τη συζήτηση προς άλλες κατευθύνσεις και δήθεν «κατάλληλες» χρονικές στιγμές, ή να οδηγούν στη θέαση ενός μονάχα δέντρου...

Και στο τέλος - τέλος, ας μας πουν επίσημα και τεκμηριωμένα, έτσι βρε αδελφέ για να σταματήσουν απλά οι φήμες, αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν, αν είναι εκμεταλλεύσιμα ή όχι κοιτάσματα:

• Πετρελαίου 2-3 δισ. βαρελιών σε Κρήτη, Θερμαϊκό, Βόρειο Αιγαίο, Δυτική Ελλάδα.
• Ουρανίου σε Λέσβο, Φθιώτιδα, Θεσπρωτία.
• Χρυσού στο Παγγαίο.
• Οσμίου.
• Ρουτιλίου, λανθανίου και λουτεσίου.

Αν υπάρχει το «Α», οι πρώτες ύλες δηλαδή, για τη σχηματοποίηση και ενεργοποίηση βιομηχανίας, διότι το «Β», τα φθηνά εργατικά χέρια, είτε το θέλουμε, είτε όχι τελικά, υπάρχουν και σε λίγο -όπως μας κατάντησαν- θα πολλαπλασιαστούν.

Και φυσικά, όλα τα παραπάνω συνδυασμένα με τον λιγνίτη, το αλουμίνιο, το βωξίτη, το μαγγάνιο, το νικέλιο, το μαγνήσιο, το χρωμίτη, που όπως λέγεται βρίθουν κάτω από τα πόδια μας.

Εν κατακλείδι, είμαστε μια πλούσια χώρα με, λίαν συντόμως, φτωχούς κατοίκους ή μια χώρα με μια μοίρα τόσο πλούσια σε τραγικούς ταγούς, ώστε να το πεπρωμένο μας να συνάδει με τα έργα των μεγαλυτέρων τραγωδών που γέννησε τούτος ο πλανήτης: Τους Έλληνες;