Τα παιδιά της πιάτσας...

του Γ.Λακόπουλου  απο ΤΑ ΝΕΑ  13/9/2010

Σχεδόν τριάντα ειδικοί όροι χρειάστηκαν για να περιγράψουν το περιεχόμενο και τους τίτλους των χαρτοφυλακίων που ανέλαβαν οι νέοι υπουργοί, στον πρώτο ανασχηματισμό της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ε, λοιπόν, ένα κυβερνητικό σχήμα με υπουργεία- σιδηρόδρομους δύσκολα θα δουλέψει. Παρένθεση. Τόσα πολλά ονόματα έχουν οι... ισπανόφωνοι και οι συμπαθείς μπουκαδόροι στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Ισως γι΄ αυτό ένας από τους υπουργούς παρότρυνε να γίνουν «κυβέρνηση της πιάτσας». Δεν είναι κι άσχημη ιδέα: να αφήσουν την 3η Σεπτέμβρη και να πιάσουν τον Τσιφόρο. Κλείνει η παρένθεση..
Ηδη η κυβέρνηση άρχισε να ασχολείται περισσότερο με τις ασταθείς ισορροπίες στο εσωτερικό της.
Στην πρώτη συνεδρίαση του νέου Υπουργικού Συμβουλίου, ο Πρωθυπουργός έκανε διευθετήσεις επί των διευθετήσεων που είχε ήδη κάνει. Για να εξημερώσει τον Πάγκαλο και να παρηγορήσει την Κατσέλη. Για λόγους κατευνασμού, ο πιο ριγμένος από το προηγούμενο Υπουργικό Συμβούλιο πήρε το προνόμιο να είναι ο πρώτος που εισηγήθηκε νομοσχέδιο στο νέο. Ανούσια πράγματα. Οπως ανούσια ήταν και η ζωντανή μετάδοση της πρώτης συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου κατά την οποία ο Πρωθυπουργός, δίκην πανελίστα, έδινε τον λόγο στους υπουργούς, αυτοί απήγγελλαν μια έκθεση ιδεών και έπαιρνε σειρά ο επόμενος. Το «διάλειμμα για διαφημίσεις» έλειπε μόνο, για να γίνει εντελώς τηλεοπτική η σκηνοθεσία.

Με αυτά δεν γίνεται δουλειά. Καμία σημασία δεν έχει πού θα συνεδριάζει κάθε φορά το Υπουργικό Συμβούλιο, ούτε πώς θα μοιράσουν οι υπουργοί τις αρμοδιότητες μεταξύ τους. Η κυβέρνηση θα κριθεί από την ικανότητά της να βγάλει πέρα το Μνημόνιο, χωρίς να επιβαρύνει άλλο τα εισοδήματα. Πρέπει να μαζέψει τους φόρους, να κατεβάσει τον πληθωρισμό, να βελτιώσει τα σχολεία και τα νοσοκομεία, να δημιουργήσει ανάπτυξη και απασχόληση. Αυτά γίνονται με πρακτικές κινήσεις. Οχι με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Ούτε με όνειρα φθινοπωρινής νυκτός για διεθνείς μεγαλοεπενδυτές που θα κάνουν ουρά για να φέρουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα. Και κυρίως δεν γίνονται με υπουργούς που αγωνιούν για το προσωπικό τους πρεστίζ. Σε τελευταία ανάλυση «χέστηκε η φοράδα στ΄ αλώνι» ποιος υπουργός είναι ισχυρός και ποιος όχι. Αλλωστε, όπως έλεγε η Μάργκαρετ Θάτσερ: «Στην πολιτική το να είσαι ισχυρός είναι όπως και το να είσαι κυρία: αν πρέπει να το λες, δεν είσαι».