Η στεγνή πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας

απο ΤΟ ΒΗΜΑ  3/9/2010

Η ανάπτυξη και η απασχόληση με την ανεργία να αγγίζει το 16% εφέτος στα τέλη του χρόνου και το 20% το 2011 αποτελούν τα δύο επόμενα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. 

Από τη μία έχουμε το υψηλό δημόσιο χρέος που μειώνει τα κίνητρα για επενδύσεις και τα διαρθρωτικά μέτρα που εμφανίζουν σημαντικές καθυστερήσεις ως προς την υλοποίησή τους, π.χ. ιδιωτικοποιήσεις, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, εξυγίανση ΔΕΚΟ κ.ά. 

Από την άλλη, η επιδρομή φόρων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη και να οδηγήσει σε βαθύτερη ύφεση την πραγματική οικονομία. 

Με δεδομένη ωστόσο τη συρρίκνωση του ΑΕΠ στο 3,6% λόγω των αυστηρών δημοσιονομικών, ταμειακών μέτρων, τη μείωση της κατανάλωσης και των ιδιωτικών επενδύσεων και την αύξηση της ανεργίας, καθώς επίσης και τον δανεισμό με απαγορευτικά επιτόκια, αν δεν ληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες ανάταξης της οικονομίας με εφαρμογή πολιτικών μηδενικού δημοσιονομικού κόστους, π.χ. κατασκευή έργων από ιδιώτες με παραχώρηση δημόσιας γης, αξιοποίηση περιουσίας Δημοσίου (άνω των 200 δισ. ευρώ) και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων, είναι απολύτως βέβαιον ότι θα ακολουθήσει ύστερα από τρία χρόνια περίοδος μακράς καθίζησης της οικονομίας, με υψηλό και ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος, φτώχεια, ανεργία και αναγκαστική εκποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. 

Πρέπει απ΄ όλες τις πλευρές να γίνει αντιληπτό ότι οι αγορές και οι ξένοι δανειστές ναι μεν έχουν συναινέσει στον περιορισμό του βραχυπρόθεσμου ρίσκου λόγω ένταξης στον μηχανισμό στήριξης, δεν έχουν όμως απολέσει σε καμία περίπτωση το μακροπρόθεσμο ρίσκο που νιώθουν περί πτώχευσης σε βάθος χρόνου. Και το υπ΄ αριθμόν 1 ζητούμενο για τη χώρα είναι να πεισθούν οι αγορές για την ελληνική οικονομία ώστε να μπορούν με ευκολία να δανείζονται οι τράπεζές μας για να πέσει χρήμα στην αγορά και να εξασφαλισθεί η πολυπόθητη ρευστότητα. 

Και αυτό με ασφάλιστρα κινδύνου 1.000 μονάδες βάσης φαντάζει στην παρούσα φάση ακατόρθωτο. Ολα τα άλλα είτε εντάσσονται στη λογική σεναρίων μυθοπλασίας είτε δικαιολογούνται από άγνοια. 

Ο κ. Α. Ζαΐρης είναι γενικός διευθυντής του ΣΕΛΠΕ.