Μια αγκαλιά που «άργησε» 36 χρόνια

από το ιστολόγιο Radar

Από τον ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ 

www.bavzer.blogspot.com

ΤΟΝ Ιούλιο του 1974, όταν τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Κύπρο, ο Ανδρέας Χαραλάμπους ήταν 28 ετών.

Επιστρατεύτηκε εθελοντικά στη μεταφορά τραυματιών, αφού είχε προηγούμενη εμπειρία εργαζόμενος στο τμήμα πρώτων βοηθειών του νοσοκομείου της Λευκωσίας. Την πρώτη μέρα της εισβολής, 20 του Ιουλίου, μετέφερε στο νοσοκομείο της Ευρύχου δέκα τραυματισμένους εθνοφρουρούς.

ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟΣ, αργά το βράδυ, ετοιμαζόταν να φύγει από το νοσοκομείο όταν κάποιοι μετέφεραν εκεί ένα 9χρονο κοριτσάκι, που έχανε συνεχώς αίμα από τις σφαίρες που δέχτηκε. Ηταν η Τουρκοκύπρια Ισμέτ, 9 μόλις χρόνων, και καταγόταν από το χωριό Ελιά. Ενας από τους γιατρούς στο νοσοκομείο είπε πως δεν μπορούσε να σταματήσει την αιμορραγία. «Εάν δεν μεταφερθεί αμέσως στη Λευκωσία, θα πεθάνει», συμπλήρωσε.

 

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ από την Ευρύχου προς την πόλη ήταν επικίνδυνη. Γίνονταν συνεχώς μάχες στην περιοχή και είχαν στηθεί πολλά μπλόκα ελέγχου από τους στρατιώτες, χωρίς να ξέρεις αν ήταν Τούρκοι ή δικοί μας. Ο Ανδρέας προθυμοποιήθηκε να πάρει το μεγάλο ρίσκο. Με το δικό του αυτοκίνητο και με το κορίτσι στο πίσω κάθισμα, έκανε τρεισήμισι ώρες να φτάσει στη Λευκωσία, οδηγώντας με σβησμένα φώτα και με πολύ χαμηλή ταχύτητα. Παρέκαμπτε τα μπλόκα και όπου ήταν δικοί μας τον άφηναν να περάσει, «αλλά με δική σου ευθύνη». Οι πρώτοι γιατροί που την είδαν στο νοσοκομείο Λευκωσίας είπαν πως «δεν θα επιζήσει». Της έβαλαν 5 φιάλες αίματος και την οδήγησαν στο χειρουργείο.

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ προσφέρθηκε να μείνει εκεί, να την περιμένει. Ηταν, άλλωστε, ο μόνος «δικός της άνθρωπος». Η εγχείρηση κράτησε περίπου 4 ώρες. Μεταφέρθηκε σε μονάδα εντατικής θεραπείας, όπου έμεινε 5 μέρες σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Ο Ανδρέας, στο πλευρό της συνεχώς. Εφυγε να πάει σπίτι του να ξεκουραστεί μόνο όταν οι γιατροί τού είπαν ότι ο κίνδυνος μάλλον ξεπεράστηκε. Κοιμόταν 18 ώρες σερί. Και όταν ξύπνησε, επέστρεψε στο νοσοκομείο. Μόνο που εκεί, βρήκε το κρεβάτι της μικρής άδειο. Του είπαν πως πήγαν τα Ηνωμένα Εθνη και την πήραν. Και τότε, μόνο, έμαθε πως ήταν Τουρκοκύπρια και ότι οι γονείς της την αναζητούσαν με αγωνία επί μέρες.

Η ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ αυτή ιστορία (που αποκάλυψε στην εφημερίδα «Πολίτης», της Κύπρου, ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Βασιλείου) κυλούσε τρυφερά μέσα στη μνήμη του Ανδρέα, 36 ολόκληρα χρόνια. Κάθε χρόνο, έλεγε στον εαυτό του «Α, φέτος, το κορίτσι μου θα είναι τόσων χρόνων» - δεν πρόκαμε να μάθει το όνομα της κοπέλας που έσωσε από βέβαιο θάνατο. 36 Ιούληδες πέρασαν έκτοτε.

ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ, με μία από τις φοβερές εκείνες συμπτώσεις που μόνο η ζωή μπορεί να σκαρώσει, ο Ανδρέας βρέθηκε πάλι με τη 45χρονη πια «κόρη του», όπως τη λέει. Πριν από λίγους μήνες γνώρισε τυχαία στο υπουργείο Υγείας στη Λευκωσία έναν Τουρκοκύπριο, που είχε μεταφέρει τη μητέρα του για θεραπεία στις ελεύθερες περιοχές. Ο Ανδρέας τον βοήθησε να συμπληρώσει τις σχετικές αιτήσεις και πάνω στην κουβέντα του μίλησε για την «κόρη του». Ο Τουρκοκύπριος του είπε πως χωρίς να ξέρει όνομα, είναι δύσκολο να βρεθεί άκρη.

ΚΙ ΟΜΩΣ... Ο Τουρκοκύπριος τον πήρε τηλέφωνο έπειτα από λίγες μέρες και του είπε πως η γυναίκα του βρέθηκε να είναι μακρινή συγγενής με έναν συμπατριώτη του που παντρεύτηκε μια κοπέλα που την έλεγαν Ισμέτ και που στις 20 Ιουλίου του 1974 τραυματίστηκε σοβαρά στην περιοχή της Ευρύχου και σώθηκε επειδή την πήρε στο νοσοκομείο ένας άγνωστος Ελληνοκύπριος!

Η «ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ» έγινε στις αρχές Ιουλίου στο ξενοδοχείο Λήδρα Πάλλας, στη λεγόμενη «νεκρή ζώνη» της Λευκωσίας. Εκλαιγε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Εκείνη τον έλεγε «πατέρα», εκείνος «κόρη μου». Πήγαν στο σπίτι της, στην κατεχόμενη Κερύνεια, όπου γνώρισε και τα δύο παιδιά της Ισμέτ. «Δεν θα τα είχα ποτέ αυτά αν δεν μου έσωζες εσύ τη ζωή», του είπε. «Κάθε μέρα παρακαλούσα τον Θεό να σε βρω, να σε ευχαριστήσω και μετά να πεθάνω».