Η πεφωτισμένη δεσποτεία

του  Γιάννη Καλαϊτζή απο την Ελευθεροτυπία  της 1ης Ιουλίου 2010

Οι μέγιστοι των φιλοσόφων, από τον Πλάτωνα ώς τον Χέγκελ και από τους Πυθαγόρειους έως τον κ. Απόστολο Δοξιάδη -αυτόν που χαρακτήρισε τη δολοφονία του νεαρού Γρηγορόπουλου «στατιστική απιθανότητα»- οραματίζονται έναν κόσμο που θα κυβερνάται κατ' αντανάκλαση της υπερουράνιας οικονομίας.

Αυτό το φιλοσοφικό ιδεώδες, η πεφωτισμένη δεσποτεία δηλαδή, ύστερα από τόσους άκαρπους αιώνες μηδενισμού, αμφιβολιών και παλινδρομήσεων, πραγματοποιείται για πρώτη φορά στη χώρα μας από την κυβέρνηση του κ. Γ. Α. Παπανδρέου.

Για να αποδείξουμε ότι ο κ. πρωθυπουργός κυβερνά ως δεσπότης, υπενθυμίζουμε μόνον ότι, αγνοώντας το Σύνταγμα, τη Βουλή, την κυβέρνηση και τα κόμματα, υπογράφει δι' αντιπροσώπου «κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή με την ευρωπαϊκή επιτροπή, τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Υπογράφει δηλαδή δεσμεύσεις κατά τις οποίες ούτε ο δανειολήπτης (η Ελληνική Δημοκρατία) ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας.

Και είναι απλούστερο να ισχυριστούμε ότι η δεσποτεία του κ. Παπανδρέου έχει δεχτεί την επιφοίτηση του υπερουράνιου πνεύματος. Μεταξύ τόσων πολιτικών ηγετών, έχει αναδειχθεί πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, υπερνικώντας ακόμα και τον Εχούντ Μπάρακ, τον σοσιαλιστή υπουργό Αμυνας του Ισραήλ, ο οποίος στον διεθνή σοσιαλιστικό οργανισμό περιορίζεται στη θέση του αντιπροέδρου.

Ο αναγνώστης γνωρίζει εξάλλου ότι ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια και βραβευμένος με το Νόμπελ Οικονομίας το 2001, πλέκοντας το εγκώμιο του κ. Γ. Παπανδρέου -όπως ο Ερασμος έπλεκε το εγκώμιο της Μωρίας- ονόμασε τον Ελληνα πρωθυπουργό «Αστέρα των Βρυξελλών», εντυπωσιασμένος προφανώς από την πρωτότυπη πολιτική παρουσία του ανδρός.

Αλλά δεν είναι τόσο γνωστό ότι η «Χέραλντ Τρίμπιουν», στην προσπάθειά της να περιγράψει την καταυγάζουσα προσωπικότητα του κ. Παπανδρέου, παρομοίασε αυτόν και την οικογένειά του με τη δυναστεία των Κένεντι. Εύστοχος συσχετισμός, αφού σε μια χώρα με άφθονους χοίρους και κόλπους, την Ελλάδα, ένας όλεθρος ανάλογος του «κόλπου των χοίρων» -αρχή του τέλους για τους Κένεντι- είναι εφικτός. Ισως, ως επανόρθωση, η ίδια η εφημερίδα διά του αρθρογράφου της καθηγητή κ. Μάικλ Στράους, εισηγείται, εφόσον αναζητούμε διέξοδο στην οικονομική μας κρίση, την ενοικίαση τμημάτων της ελληνικής επικράτειας και τη μετατροπή τους σε Γκουαντάναμο. Πρόταση που δεν έλαβε απάντηση από τον Κένεντι του Μαξίμου, ο οποίος ενθουσιασμένος με την πολιτική που ασκεί, την παρουσιάζει ως μοντέλο άξιο διεθνούς εφαρμογής.

Αγαπητοί φίλοι, οι φιλοσοφικοί ορίζοντες ανοίγονται σε ύψη δυσθεώρητα και παγωμένα αλπικά τοπία, όπου πέραν των θείων ιδεών δεν συναντάται ψυχή ζώσα. Και το επόμενο βήμα, μετά το ιδεολογικό Vertigo, οδηγεί πάντοτε στο αβυσσαλέο χάος και ουδέποτε στην Κιμ Νόβακ. Για τούτο νομίζουμε λογικό ότι την πεφωτισμένη δεσποτεία ανεύρε ο κ. πρωθυπουργός, όχι στους δύσβατους Πλατωνικούς Διαλόγους, αλλά σε εκείνο το εμφυλιοπολεμικό εμβατήριο κατά το οποίο οφείλουμε να προχωρούμε και να προχωρούμε στον Γράμμο, επειδή «ένας νους φωτεινός κυβερνά». Συνηθίζουν μάλιστα αυτοί οι τηλαυγείς αστέρες να θέτουν στην ακολουθία τους το δίλημμα του καλού και του κακού, της καταστροφής ή της σωτηρίας, για να τονίζεται η απατηλή ιδέα της ελεύθερης επιλογής. Τέχνασμα γνωστό από την εποχή του Σωκράτη, ο οποίος οδηγούσε διά της μαιευτικής τον συνομιλητή του σε έναν λαβύρινθο ιδεών, αλλά του παρουσίαζε μόνο την πρώτη διασταύρωση με την ερώτηση ποια οδό εκλέγει.

Και όπως ο Ηρακλής μετά την επιλογή της Αρετής ξεκλήρισε την οικογένειά του, σύρθηκε εθελόδουλος στα πόδια του Ευρυσθέα, βίασε τις 50 κόρες του Θεσπιού, εκμηδένισε τη χλωρίδα και την πανίδα του Αίμου, κατάντησε το μπαίγνιο της Ομφάλης και πέθανε θύμα του Κένταυρου Νέσσου, ομοίως ο «Αστέρας των Βρυξελλών», επειδή δεν υπάρχει άλλος δρόμος, όπως ισχυρίζεται, μας παρέδωσε στην τρόικα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της εθνικής ανυποληψίας και της πτώχευσης. *