KastoriaNO

απο το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη, στο ΒΗΜΑ της Κυριακής

Καμία αντίρρηση να την πέφτουμε στην Ανγκελα Μέρκελ, ακόμη και με τους κινδύνους που όλοι αντιλαμβανόμαστε. Αλλά όχι να την πέφτουμε όταν έχει δίκιο. Διότι η επίθεση που δέχθηκε εσχάτως η γερμανίδα καγκελάριος εξαπολύθηκε με αφορμή το μοναδικό σωστό πράγμα που έχει πει τους τελευταίους 18 μήνες. 

Οτι, δηλαδή, στη στήριξη των χωρών που κινδυνεύουν δεν αρκεί να συμμετέχουν μόνο οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών, ούτε απλώς τα δημόσια ταμεία. Οφείλει να συμμετέχει και ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή οι δανειστές τους και οι τράπεζες. 

Τι κακό λέει η Μέρκελ; Γιατί θα πρέπει η κερδοφορία των τραπεζών, των αγορών και των hedge funds να μένει συνεχώς στο απυρόβλητο; Γιατί οι δανειστές θα εισπράττουν απλώς τα υψηλά επιτόκια και τις πανάκριβες επισφάλειες (διά των spreads ), αλλά τη δύσκολη στιγμή δεν θα βάζουν το χέρι στην τσέπη; Τι θα ρισκάρουν για να κερδίζουν; Και αν δεν ρισκάρουν, γιατί να κερδίζουν; 

Η αλήθεια είναι ότι η Μέρκελ έθεσε ένα πραγματικό ζήτημα. Αν η οικονομική διάσωση μιας χώρας είναι αποκλειστικά ζήτημα δημοσίου χρήματος, αν τα βάρη της τα επωμίζονται μόνο οι φορολογούμενοι, τότε ποιος είναι ο ρόλος των περίφημων αγορών τη στιγμή της κρίσης; Μόνο τα μπικικίνια; Δεν ξέρω αν η απάντηση που δίνει η γερμανίδα καγκελάριος είναι η ενδεδειγμένη. Αλλά το γεγονός ότι σύσσωμο το τραπεζικό και χρηματιστικό σύστημα έβαλε τις τσιρίδες μάλλον συνηγορεί υπέρ των απόψεών της. Διότι αν η λογική όλων αυτών είναι να βγάζουν λεφτά στα εύκολα και να τους σώζουμε στα δύσκολα, τότε δεν συμφέρουν. Ούτε τη Μέρκελ ούτε εμάς.