Αναρτήσεις
απο ΤΑ ΝΕΑ
Η ακραία φτώχεια, οι µεγάλες προκαταλήψειςέναντι των γυναικών και η σχεδόν πλήρης στέρηση πολιτικών δικαιωµάτων είναι παράγοντες που συνετέλεσαν ιστορικά στην εµφάνιση της σεξουαλικής δουλείας.
Η δουλεία σήµερα, είναι υπερεπικερδής επιχείρηση:ένας ιδιοκτήτηςπορνείου µπορεί να αγοράσει µία σκλάβα δίνοντας 200-1.000 δολάρια στην Ασία ή 2.000-8.000 δολάρια στη ΔυτικήΕυρώπη και να έχει αποδόσεις άνω του 1.000% ανά έτος! Και αυτό, µε ελάχιστες συνέπειες… Εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες υφίστανται σήµερα απίστευτους βιασµούς, κακοποιήσεις, βασανιστήρια, µε συνέπεια ακόµη και τον θάνατο. Τα θύµατα του λεγόµενου τράφικιν, της διακίνησης δηλαδή γυναικών και παιδιών µε σκοπό τη σεξουαλική, κυρίως, εκµετάλλευση, φτάνουν το 1,2 εκατ. ανθρώπους. Οι δραµατικές ιστορίες αυτών των γυναικών εκτυλίσσονται δίπλα µας, αλλά εµείς δεν τις αντιλαµβανόµαστε ή δεν θέλουµε να τις αντιληφθούµε.
Κι όµως, µας λέει µια καινούργια έρευνα, πρόκειται για ένα εξαιρετικά εξελιγµένο δίκτυο που φέρει τα χαρακτηριστικά µεγάλης οικονοµικής επιχείρησης. Τα παγκόσµια έσοδα της σωµατεµπορίας φθάνουν τα 39,7 δισ. δολάρια, ποσό τεράστιο ακόµη και αν συγκριθεί µε τα δυσθεώρητα κέρδη των ναρκωτικών – 322 εκατ. δολάρια το 2004 –, δεδοµένου ότι έχουν πολύ µικρότερο ρίσκο. Οι διακινητές σπάνια έχουν να αντιµετωπίσουν πραγµατικά σοβαρές ποινές, ενώ οι γυναίκες που διακινούνται από το πορνοεµπόριο είναι αναλογικά πολύ πιο επικερδείς. «Σε αντίθεση µε τις ναρκωτικές ουσίες, µια γυναίκα δεν χρειάζεται να καλλιεργηθεί, να ωριµάσει, να διυλιστεί και να συσκευαστεί.
Σε αντίθεση µε τις ναρκωτικές ουσίες, µια γυναίκα µπορεί να χρησιµοποιηθεί πολλές φορές από τον καταναλωτή».
Ο Σιντάρτ Κάρα, που τα λέει αυτά, είναι ένας γενναίος Αµερικανός από το Τενεσί, ινδοπερσικής καταγωγής. Οικονοµολόγος και διευθυντικό στέλεχος επιχειρήσεων, αποφάσισε να παρατήσει τα πάντα και να αφοσιωθεί στην έρευνα των σύγχρονων µορφών δουλείας. Το τράφικιν, µας λέει, δεν είναι όρος ικανός να αποτυπώσει την πραγµατικότητα, γιατί δίνει βάρος στη διακίνηση ανθρώπων και όχι στην εκµετάλλευσή τους, που είναι καθαρή δουλεία. Πέρα από τη συζήτηση για το πώς οι γυναίκες που αποφασίζουν «µε τη θέλησή τους» να εκπορνευτούν οδηγούνται σε αυτή την απόφαση, συζήτηση που δεν είναι αντικείµενο του βιβλίου του, ο Κάρα εστιάζει στις περισσότερες από ένα εκατοµµύριο «σκλάβες του σεξ», όπως τις αποκαλεί, που εκπορνεύονται µε τη βία και χωρίς κανένα σχεδόν οικονοµικό όφελος. Πρόκειται για φαινόµενο που προϋπήρχε αλλά γιγαντώθηκε τη δεκαετία του ’90, όταν πια είχε πέσει το Τείχος του Βερολίνου και η οικονοµία, νόµιµη και παράνοµη, παγκοσµιοποιήθηκε.
Ερευνα. Με πάνω από 500 συνεντεύξεις σε 20 χώρες. Για να γράψει το «Σεξτράφικιν», το πρώτο από τατρία βιβλία του για τη σύγχρονη δουλεία, που κυκλοφορεί αυτές τις µέρες στα ελληνικά από τιςΕκδόσεις Ασβός, οΣιντάρτ Κάρα ταξίδεψε σε είκοσι χώρες και πήρε πεντακόσιες και πλέον συνεντεύξεις. Ινδία και Νεπάλ, Ιταλία και Δυτική Ευρώπη, Μολδαβία καιΣοβιετική Ενωση, Αλβανία και Βαλκάνια, Ταϊλάνδη και υποπεριοχή του Μεκόνγκ, Ηνωµένες Πολιτείες
αποτελούν τους κύριους σταθµούς του. Παρά το γεγονός ότι δεν εξαντλεί το θέµα γεωγραφικά – η Ελλάδα λ.χ. σχεδόν απουσιάζει, παρά τον σηµαντικό ρόλο που έπαιξε στη διακίνηση γυναικών τη δεκαετία του ’90 –, παρά επίσης το γεγονός ότι δεν δίνει τηνέµφαση που πρέπει στον πελάτη – όπως σωστά επισηµαίνει στον πρόλογο ο Γρηγόρης Λάζος –,ο Κάρα δίνει ένα συγκλονιστικό πανόραµα της σύγχρονης σωµατεµπορίας και των τρόπων λειτουργίας της. Πριν περάσει στις επιµέρουςπεριοχές, µε τις εντυπώσεις του ανά χώρα και τις αδιανόητου περιεχοµένου συνεντεύξεις µε τα θύµατα, προτάσσει ένα πιο θεωρητικό κεφάλαιο περίπου εξήντα σελίδων, όπου συγκεφαλαιώνει τις βασικές παραµέτρους του προβλήµατος. Εξηγεί, λ.χ., ποιες περιοχές και γιατί τροφοδοτούν µε «πρώτη ύλη» το σύστηµα. Το µεγαλύτερο µέρος των σκλάβων του σεξ προέρχεται από την Ανατολική Ασία, τη Νότια Ασία και την Ανατολική Ευρώπη. Κάτι που έχει να κάνει και µε το… Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο που οδήγησε τις πρώην Τίγρεις της Ασίας σε αναγκαστική φτώχεια για µεγάλοδιάστηµα, όπως άλλωστε επέβαλε πολύ σκληρά µέτρα µετάβασης καιστις πρώην κοµµουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Εχει όµως να κάνει και µε τη θέση της γυναίκας σε ορισµένες περιοχές της Γης, όπου ηβία εναντίον των γυναικών είναι «παράδοση» και όπου, σύµφωνα µε την έκφραση µιας ασιάτισσας αγρότισσας, «οι άνδρες θέλουν τις γυναίκες σκλάβες». Από αυτή την άποψη είναι εκπληκτικό το πόσο µοιάζουν η ιστορία µιας µικρής Αλβανής µε αυτή µιας µικρής Νεπαλέζας, που, αφούοδηγήθηκαν βίαια στην πορνεία– η πρώτη έπειτα από απαγωγή και η δεύτερη ύστερα από πώληση από τον ίδιο της τον πατέρα –, µετά απαξιώθηκαν και από τις ίδιες τους τις οικογένειες, µε αποτέλεσµα να επιστρέψουν στην πορνεία, ενώ είχαν δραπετεύσει από αυτήν.
Τα παγκόσµια έσοδα της σωµατεµπορίας φθάνουν τα 39,7 δισ. δολάρια, σύµφωνα µε τελευταία έρευνα
Η νεαρή Αλβανή Ινές,µε χαµηλή φωνή καιχαµηλωµένα µάτια, αφηγήθηκε την ιστορία της, που ξεκίνησε το 1995, στα δεκατρία της χρόνια:
«Περπατούσα προς το σπίτι της θείας µου για να της σιδερώσω, όταν µε απήγαγαν τρεις άντρες. Μου έκλεισαν τα µάτια, µουφίµωσαν το στόµα και µε πέταξαν σε ένα αυτοκίνητο. Είπαν πως, αν επιχειρήσω να το σκάσω, θα µεσκοτώσουν. Οδήγησαν µια ολόκληρη µέρα, µέχρι που φτάσαµε στο Αργυρόκαστρο, σε ένα ξενοδοχείο. Ο ένας έµεινε στο ξενοδοχείο µαζί µου. Με βίαζεσυνεχώς επί δύο εβδοµάδες. Υστερα πήγαµε στην Ελλάδα µε έναταξί. Πλήρωσε χρήµατα στα σύνορα και ο φρουρός µάς άφησε να περάσουµε.Από ένα χωριό της Ελλάδας πήραµετο λεωφορείο για την Κόρινθο. Εκεί αυτός ο άντρας µε πήγε σε ένα µπαρ, όπου είδα γυναίκες να δουλεύουν ως πόρνες. Προσπάθησα να διαµαρτυρηθώ, αλλά οι άντρες του µπαρµε οδήγησαν στο λουτρό και µε βίασαν ο ένας µετά τον άλλον, µέχρι που λιποθύµησα. Δούλεψα εκεί τέσσερις µήνες. Οι περισσότεροι άντρες ήταν πολύ βάναυσοι. Μου έβαζαν τις φωνές και µε χτυπούσαν αν δεν τους ικανοποιούσα. ∆εν µπορούσα να αρνηθώ ό,τι κι αν ήθελαν να κάνουν, αλλιώς ο µαστροπός θα µε βασάνιζε. Επρεπε να δουλεύω ακόµη κι όταν ήµουν άρρωστη, είχα περίοδο ή πονούσαπολύ. Μετά µε πήγαν σε άλλο κέντρο. Εκεί έµεινα δύο χρόνια. Κοιµόµασταν σε µικρά δωµάτια πάνω από το κέντρο, όπου έρχονταν οι πελάτες για σεξ.
Απέλαση στην Κακαβιά. Υστερα από δύο χρόνια ο µαστροπός µάς πήγε στα µαγαζιά. Είδα έναν αστυνοµικό και έτρεξα σ’ αυτόν. Του είπα τι µου είχε συµβεί και αυτός µε οδήγησε στο Τµήµα. Η Αστυνοµία µε φυλάκισε για δεκαεφτά ηµέρες. Στη συνέχεια µε απέλασαν και µε οδήγησαν στην Κακαβιά, στα σύνορα. ∆εν είχα χρήµατα. Είπα σε έναν συνοριοφύλακα τι µου είχε συµβεί και του ζήτησα να τηλεφωνήσει στον πατέρα µου. Ο φύλακας µε λυπήθηκε και την επόµενη νύχτα ο πατέρας µου ήρθε.
Οταν έφτασα στο σπίτι, ο πατέρας µου µού είπε ότι δεν µε πίστευε, ότι είχα διαλέξει αυτήν τη δουλειά και µε αποκήρυξε. Επρεπε να φύγω από το σπίτι. Εκλαιγα για µέρες και ήθελα να πεθάνω. Κοιµόµουν στους δρόµους µια ολόκληρη εβδοµάδα, ότανένας άντρας, που γνώριζα απότα παιδικά µου χρόνια, υποσχέθηκε πωςθα µε βοηθήσει να βρω δουλειά. Ηµουν παγωµένη και πεινασµένη, έτσι πήγα µαζί του.
Στα δίχτυα των κυκλωµάτων. Με έφερε στην Αυλώνα και αργά τη νύχτα µε έστειλε µαζί µε άλλα κορίτσια µε ταχύπλοο στην Ιταλία.Μου υποσχέθηκε ότι εκείνοι οι άντρες θα µε βοηθούσαν να βρω δουλειά.
Οταν φτάσαµε στηνΙταλία, µας οδήγησαν στο Τορίνο. Μας είπαν πως θα δουλέψουµε σεένα ξενοδοχείο ως καθαρίστριες, αλλά µε πήγανσε ένα διαµέρισµα και µε βίασαν (…)». Η Ινές, µπλεγµένη πάλι στα δίχτυα των κυκλωµάτων σωµατεµπορίας, οδηγήθηκε στο Βέλγιο, µετά πάλι στην Ιταλία, µετά στο Αµστερνταµ και στην Ουτρέχτη, όπου εν τέλει δραπέτευσε σε καταφύγιο για κακοποιηµένες γυναίκες.
Η Ιζαµπελ από τη Μολδαβία ανήκει στην κατηγορία των εξαπατηµένων γυναικών της Ανατολικής Ευρώπης που τους υπόσχονται εργασία. Στη Μολδαβία υπάρχει µία εφηµερίδα – η “Μάκλερ” – που, όπως λέει ο Σιντάρτ Κάρα, δηµοσιεύει συστηµατικά τέτοιες αγγελίες.
«Οταν ήµουν δεκαεννιά, σπούδαζα διακόσµηση εσωτερικών χώρων στο Κισινάου. Ο πατέρας µου πέθανε και δεν είχα κανέναν άλλο να µε βοηθήσει. Είδα µια αγγελία στην εφηµερίδα του πανεπιστηµίου για δουλειά καθαρίστριας στο σπίτι. Η ατζέντισσα, η Αντζελα, υποσχέθηκε µισθό πεντακόσια δολάρια τον µήνα πλήρωσε για το διαβατήριό µου και µε έστειλε µε λεωφορείο στην Ιστανµπούλ. Μαζί µου ήταν άλλα έξι κορίτσια. Στον σταθµό της Ιστανµπούλ µάς παρέλαβε ένας άντρας που ονοµαζόταν Ούρι. Μας οδήγησε σε ένα ξενοδοχείο που ονοµαζόταν Μέκε.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το ξενοδοχείο. Ο Ούρι πήρε τα διαβατήριά µας και είπε: “Να πλυθείτε και να ντυθείτε. Απόψε θα κάνετε το πρώτο σας πρόγραµµα”. Νόµισα ότι θα πηγαίναµε για καθάρισµα σπιτιών και έτσι έκανα ό,τι είπε.
Εκείνη τη νύχτα, ο Ούρι µας πούλησε σε έναν Γερµανό. Μας βίασε στο ξενοδοχείο µαζί µε άλλους πέντε. Μας υποχρέωσαν να κάνουµε σεξ µε πολλούς άντρες εκείνο το βράδυ. Οι Γερµανοί µε ανάγκασαν να δουλεύω κατ’ αυτόν τον τρόπο επί δεκαέξι µήνες. Ηµουν κλειδωµένη στο δωµάτιο του ξενοδοχείου µαζί µε τρία άλλα κορίτσια.
«Με φυλάκισαν». Ενας από τους πελάτες ήταν δικηγόρος. Ονοµαζόταν Φαρούκ και προσφέρθηκε να µε αγοράσει από τον Γερµανό. Ο Γερµανός µε πούλησε έναντι τεσσάρων χιλιάδων ευρώ. Ο Φαρούκ µε κρατούσε κλειδωµένη και αλυσοδεµένη σε ένα δωµάτιο του σπιτιού του και µε ανάγκαζε να κάνω σεξ µε άντρες που τον επισκέπτονταν. Οποτε παραπονιόµουν, µε χάραζε µε µαχαίρι. Υστερα από δύο µήνες του είπα πως ήµουν έγκυος. Ελυσε τις αλυσίδες και µε άφησε να κινούµαι πιο ελεύθερα µέσα στο σπίτι. Είπε πως θα µε παντρευόταν. ∆εν ήθελα να τον παντρευτώ έτσι έβαλα σκοπό να δραπετεύσω. Είδα στην τηλεόραση ένα πρόγραµµα το οποίο αναφερόταν στις Μολδαβές που φέρνουν οι σωµατέµποροι στην Τουρκία και σε µια οργάνωση που τις βοηθούσε να επιστρέψουν στη Μολδαβία. Αυτή η οργάνωση ήταν στην Αγκυρα, έτσι όταν ο Φαρούκ πήγε στο γραφείο του, πήρα ένα λεωφορείο και πήγα σ’ αυτήν την οργάνωση. ∆εν είχα διαβατήριο, έτσι µου έδωσαν ένα λευκό διαβατήριο για να επιστρέψω στη Μολδαβία. Επέστρεψα στις 13 Ιουλίου του 2005. Ο γιος µου γεννήθηκε στις 3 Οκτωβρίου». Ο συγγραφέας γράφει ότι η Ιζαµπελ έκλαιγε µε σπασµούς τη στιγµή που τέλειωσε την αφήγησή της.
Στο βιβλίο του, ο Κάρα αφηγείται επίσης τους τρόπους απόκτησης των σκλάβων του σεξ (εξαπάτηση µε ψεύτικη προσφορά εργασίας, πώληση από την οικογένεια, απαγωγή, αποπλάνηση-ερωτική σχέση, στρατολόγηση µέσω πρώην σκλάβων), τους τρόπους βίαιου καταναγκασµού προς εκτέλεση απλήρωτων υπηρεσιών («όταν έφυγα από το σπίτι µου µετους µεσάζοντες, αυτοί µε βίαζαν και δεν µου έδιναν τροφή επί πολλές ηµέρες. Με ανάγκαζαν να ουρώ πάνω µου», λέει Μολδαβή που πίστεψε ψεύτικη αγγελία για δουλειά), τις συνοριακές συναλλαγές, τα σκλαβοπάζαρα στα οποία µεσάζοντες, όπως γινόταν άλλους αιώνες στον αµερικανικό Νότο, γδύνουν τις γυναίκες και εξετάζουν τα σώµατά τους ψάχνοντας για τυχόν ελαττώµατα.
Με πίνακες και οικονοµικά στοιχεία, ο Σιντάρτ Κάρα αποδεικνύει ότι το εµπόριο γυναικών έχει τα µεγαλύτερα περιθώρια κέρδους από σχεδόν οποιαδήποτε επιχειρηµατική δραστηριότητα, νόµιµη και µη. Σήµερα, λέει, «η βιοµηχανία του δουλεµπορίου του σεξ είναι παρόµοια µε µια ώριµη, πολυεθνική εταιρεία που έχει επιτύχει σταθερή µεγέθυνση και παράγει τεράστια ροή µετρητών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου