Ανούσιος «πόλεμος» Παπανδρέου - Μέρκελ

απο την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Tου Mπαμπη Παπαδημητριου

Η ευκολία με την οποία επιδόθηκε ο (και πρωθυπουργός της Ελλάδας) Γιώργος Παπανδρέου στην έργω εξύβριση της καγκελαρίου της Γερμανίας είναι επικίνδυνη, καθώς εγείρει το εξής ερώτημα: ποιος μπορεί να είναι ο λόγος που τον ώθησε να βάλει χαμηλότερα το συμφέρον της χώρας από τη δημοσιότητα που κερδίζει ως πρόεδρος μιας εξαιρετικά αδιάφορης για τα εθνικά ζητήματα οργάνωσης, όπως είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής;

Κάποιος πρέπει να διαβεβαιώσει τον κ. Παπανδρέου ότι η θέση του Ελληνα πρωθυπουργού είναι πιο σημαντική από εκείνη του προέδρου της Διεθνούς των Σοσιαλιστών του τρίτου κόσμου. Μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης (το 10ο), μέλος της Ευρωζώνης (το 11ο), μέλος του ΝΑΤΟ (από το 1952), μεταξύ των πλουσιοτέρων κρατών (το 2009 στην 42η θέση με 28.630 δολάρια, κατά κεφαλήν), ακόμη και μέσα στην κρίση, η φωνή του αρχηγού του ελληνικού κράτους είναι δυνατότερη. Ρίξτε και μια ματιά στις ηλεκτρονικές πληροφορίες (www.socialistinternational.org), αν θέλετε να βεβαιωθείτε πόσο τα ενδιαφέροντα της Διεθνούς πλησιάζουν τις χώρες του άλλου κόσμου και όχι εκείνου μέσα στον οποίο καλούμαστε εμείς να λύσουμε τα προβλήματά μας.

Μάλιστα, στην τελευταία δημόσια παρουσία του στην ημεδαπή, ο κ. Παπανδρέου διατυπώνει «εκβιασμό» (δεν είναι άλλωστε τυχαία η επιλογή του εντύπου που έδωσε τη συνέντευξη) υπό τον τίτλο «Πάμε σε αναδιαπραγμάτευση Μνημονίου», τον οποίο μάλιστα επιβεβαιώνει στον προσωπικό του ιστότοπο (www.papandreou.gr). Η μεγάλη πολιτική πλειοψηφία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που ίδρωσε για να πείσει τους πολίτες της, νιώθει εκτεθειμένη.

Βεβαίως, η κυρία Αγκελα Μέρκελ δεν κερδίζει πόντους, ειδικά την τελευταία αυτή περίοδο, στην ευρωπαϊκή σκακιέρα. Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να βγάλουμε εμείς «το φίδι από την τρύπα». Η Ελλάδα έχει ανάγκη τους φίλους και τους... δανειστές της. Αν ο κ. Παπανδρέου δεν νιώθει το ίδιο, μπορεί «να κάνει στο πλάι» ή, αγγλιστί, step aside, και να αφήσει κάποιον άλλον, που θα έχει κατά κατά νου ως υπέρτερο ενδιαφέρον το εθνικό και όχι το διεθνικό. Αδιάφορο είναι αν στο εσωτερικό μέτωπο γυαλίζουν εντυπωσιακά τα καθρεφτάκια που θέλουν τον Γιώργο να κάνει τη Μέρκελ να μοιάζει «σαν πατημένο στρούντελ», όπως τον εκθείαζε γνωστός τερατολόγος μπατιρισμένου τηλεδελτίου των «οκτώ».

Βεβαίως, η Ευρωζώνη δυσκολεύεται να τηρήσει τις ευχές που συνόδευσαν την ίδρυσή της, αφού ούτε η σταθερότητα των οικονομιών ούτε η ευημερία των κατοίκων των κρατών-μελών διασφαλίστηκαν την ώρα της διεθνούς χρηματοοικονομικής καταιγίδας. Μάλιστα, όσο περισσότερο διαφαίνεται πόσο δύσκολο είναι να τηρηθεί η διεθνής οικονομική τάξη, προφανώς επειδή ποτέ δεν φρόντισαν οι «μεγάλοι» να στηρίξουν το οικοδόμημα της παγκοσμιοποίησης πάνω σε διαφανείς, δίκαιους και αυστηρούς κανόνες, τόσο περισσότερο ενισχύονται οι τάσεις αυτομόλησης από συλλογικά σχήματα κοινής προσπάθειας.

Στην περίπτωση της Ευρώπης, οι προσεχείς μήνες θα κρίνουν πόσο προσφυές παραμένει το επίθετο «Ενωμένη». Πρώτο καθήκον, προφανώς, είναι να διατηρήσουμε «ολόκληρο» το κοινό νόμισμα, το ευρώ. Κι επειδή η χώρα μας υπήρξε η θρυαλλίδα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη, οφείλουν οι εκπρόσωποί μας να είναι νουνεχείς και συμμαζεμένοι. Ετσι τους θέλει η λαϊκή σοφία, έτσι υπαγορεύει η διεθνής διπλωματία κι έτσι μόνον θα κερδίσουμε τον χρόνο που απαιτεί η επιδιόρθωση της τεράστιας βλάβης που προκάλεσαν τα λάθη και οι ανοησίες των πολιτικών.

Η αφορμή, την οποία χρησιμοποίησε ο Γιώργος Παπανδρέου από το βήμα του Πύργου της La Muette, όπου βρίσκεται η έδρα του ΟΟΣΑ, είναι η ερμηνεία που έχουν δώσει οι αγορές σε μια πτυχή της γερμανικής πρότασης για μόνιμο μηχανισμό στήριξης. Η διατύπωση, για τη γερμανική πλευρά –όχι όμως και για την ευρωπαϊκή– αφορά την κατανομή των ζημιών στην περίπτωση πτώχευσης κρατών, επομένως και των ομολόγων τους. Στην αρχική κοινή πρόταση Μέρκελ - Σαρκοζί, υπάρχει πρόνοια για τη δημιουργία ταμείου, το οποίο θα χρεώνει τα κράτη που επιμένουν σε ελλειμματική δημοσιονομική πολιτική, με σκοπό τη δημιουργία ενός «μαξιλαριού», το οποίο θα καλύπτει μέρος των ζημιών. Η κυρία Μέρκελ έχει τη συνταγματική επιταγή να μην αυξάνει το δικό της κρατικό χρέος, ώστε να μη χρειαστεί να επιβαρύνει τις μελλοντικές γενεές. Μπορεί η κρατική διαχείριση να δημιουργήσει ελλείμματα, τα οποία πάντως πρέπει να καλύπτονται άμεσα. Δεν σημαίνει ότι επειδή έτσι το βλέπουν οι Γερμανοί, έχουν και δίκιο, αλλά πρόκειται για μια εθνική εμμονή!

Αυτοί που ανησύχησαν ήταν οι αγορές, δηλαδή οι μεγάλοι παίκτες. Δεν τους άρεσε καθόλου το ενδεχόμενο να πληρώσουν την πτώχευση. Η κρατική παρέμβαση, δηλαδή τα βάρη στους φορολογούμενους, κρίνεται «απαραίτητη». Δείτε την ελληνική περίπτωση.

Η συζήτηση είναι ζωηρή και τα κράτη δυσκολεύονται να συμφωνήσουν. Στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει ιδιαίτερη ανταπόκριση. Ελληνική γνώμη, άποψη ή θέση δεν υπάρχει. Σε κάθε περίπτωση, καμία εξουσιοδότηση δεν είχε ο πρωθυπουργός να παρέμβει στη συζήτηση αυτή τοποθετούμενος με την πλευρά όσων υποστηρίζουν τις αγωνίες των αγορών. Εξάλλου, έκανε ακριβώς το αντίθετο πέρυσι. Τότε χρειαζόμασταν την ηρεμία των αγορών και εκείνος τις «άναβε» με ανούσιες, παρωχημένου ιδεολογικού περιεχομένου, επιθέσεις. Φέτος, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επαναλαμβάνει τις διεθνείς του παρεμβάσεις, κατηγορώντας τη γερμανική κυβέρνηση ότι οδηγεί τους αδύνατους στη χρεοκοπία, συνηγορώντας προς τα συμφέροντα των «αδίστακτων» αγορών. Με ποιον είναι, τελικά, ο κ. Παπανδρέου;