Οι "εθνοσωτήρες" του Μνημονίου....

απο τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ

(της Ζέζας Ζήκου)

Κάθαρση ΝΑΙ... Μας δόθηκε μια μικρή ευκαιρία με τις πρόσφατες εκλογές και την προσπεράσαμε. Τρομοκρατημένα ανθρωπάκια, έτοιμα να εκτονωθούν καίγοντας φωτογραφίες της Μέρκελ στους δρόμους, να παρακολουθούν τα θλιβερά σόου του πρωθυπουργού και της Ντόρας Μπακογιάννη. Μετά τον πατέρα της, η Ντόρα προσπαθεί να σταδιοδρομήσει και αυτή ως "εθνοσωτήρας" ανταγωνιζόμενη τον Γιώργο Παπανδρέου. Η άσκηση σωτηρίας που υπόσχονται είναι έωλη. Ζούσαν και ζουν με το δανεικό χρόνο του ευρώ, που μετέτρεψε την ελληνική οικονομία σε σωρό ερειπίων. Η ειρωνεία είναι ότι η πολυθρύλητη "Νέα Μεταπολίτευση" ξεκίνησε με το Μνημόνιο. Αναβιώνεται, ωστόσο, ένα παρακμιακό πολιτικό σύστημα που πάσχει από άκρατη κομματοκρατία και υπέρμετρο εγωκεντρισμό.
Πρωτίστως, όμως, διαπιστώνεται η "μαύρη τρύπα" της αλλοτρίωσης της κοινωνίας και η ύβρις της ελληνικής Δικαιοσύνης στην Ιστορία και την τραγωδία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Η πρόσφατη απόφαση ότι τζάμπα(!) εκτελέστηκαν οι "Εξ" για την Μικρασιατική Καταστροφή αποτελεί όνειδος. Σε λίγα χρόνια ενδεχομένως να αποφανθούν ότι κακώς δικάστηκαν οι άθλιοι χουντικοί που παρέδωσαν την Κύπρο στον Αττίλα.
Στο φόβο πάνω από τη χώρα μας με το Μνημόνιο να μας απειλεί, τώρα η "Αλήθεια" για το ευρώ παίρνει αιχμηρές πολιτικές διαστάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μετά το "έγκλημα στη Σοφοκλέους" επί εποχής Σημίτη, θα ήταν ενδιαφέρον να μας πει ο αξιότιμος τραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος, από τους αρχιτέκτονες της ένταξης στο ευρώ από τη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και σημερινός σύμβουλος του πρωθυπουργού, για τα "μαγειρέματα" των μακροοικονομικών μεγεθών που δημιούργησαν τότε μια πλασματική εικόνα υγιούς οικονομίας με ψεύτικα στοιχεία.
Επίσης, απέκρυψαν πως η κυβέρνηση Σημίτη δεν δίστασε να υποθηκεύσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ανταλλάσσοντας με υψηλή ισοτιμία τη δραχμή με το ευρώ. "Ο Έλληνας έχει ένα ακριβό ευρώ στη τσέπη του", δήλωνε περήφανα ο τότε πρωθυπουργός......Απλώς να θυμίσω ότι, εκτός από τη γράφουσα και τον εκλεκτό συνάδελφο Κώστα Κόλμερ (και με τη δεδομένη εξαίρεση του ΚΚΕ), οι πάντες χωρίς καμία διάκριση, από δεξιούς, σοσιαλιστές, ροζ αριστερούς και λοιπούς πολιτικά αφελείς και λαμόγια, παραληρούσαν στο όραμα του "ισχυρού ευρώ".
Ξανά και ξανά οι τρεις "βρόμικες" λέξεις default, devaluation, deflation -πτώχευση, υποτίμηση, αποπληθωρισμός- αναπαράγονται και (μετά την Ελλάδα και την Ιρλανδία) "αποσταθεροποιούν" και τις άλλες άρρωστες οικονομίες της Ευρωζώνης. Η πτώχευση δεν συμφέρει, η υποτίμηση είναι αδύνατη, εκτός κι αν άρχιζε το ξήλωμα της Ζώνης του Ευρώ και ο αποπληθωρισμός είναι η μόνη αποτελεσματική θεραπεία, έχει δηλώσει ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Βεβαίως, παραλείποντας να τονίσει ότι αυτή είναι η μόνη αποδεκτή θεραπεία για τους ξένους δανειστές, δηλαδή για τις τράπεζες.
Πρόκειται για μια διπλά δυσοίωνη εξέλιξη για την Ευρωζώνη. Κυρίως, όμως, πρόκειται για μια κρίση ταυτότητας. Αντί να φέρει πιο κοντά τις χώρες που το υιοθέτησαν, το ευρώ αυξάνει το χάσμα με τη Γερμανία και τους δορυφόρους της. Όμως, χάρη στην ασπίδα του ευρώ, η Γερμανία και η Γαλλία γλίτωσαν από τις άγριες και καταστρεπτικές υποτιμήσεις των νομισμάτων κυρίως της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Αυτό που κρατά σήμερα το ευρώ στη ζωή είναι η ασύμφορη διαδικασία που θα χρειαζόταν για την κατάργησή του και την επιστροφή των εθνικών νομισμάτων. Το βέβαιο είναι ότι ο πιο διάσημος μετά τον Κέινς οικονομολόγος του 20ού αιώνα, ο Μίλτον Φρίντμαν είχε προβλέψει την κρίση του ευρώ. Το οικοδόμημα θα καταρρεύσει, μια και οι χώρες της Ευρωζώνης δεν θα έχουν πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και γλωσσική ομοιογένεια που έχουν οι αμερικανικές Πολιτείες. Όλοι θα καταλάβουν, αλλά θα είναι πολύ αργά, ότι δεν μπορεί να υπάρξει νομισματική χωρίς πολιτική ένωση.
Ο Φρίντμαν πέθανε το 2006, σε ηλικία 96 ετών, εννέα χρόνια μετά την έναρξη της εφαρμογής ενός ιστορικού σχεδίου το οποίο θεωρούσε μη ρεαλιστικό. Και πολλοί πολιτικοί ηγέτες στην Ευρώπη χλεύασαν το λάθος του Νομπελίστα της Οικονομίας, το οποίο απέδωσαν στο προχωρημένο της ηλικίας του, στην εθνικότητά του (αμερικανική) και στην ιδεολογία του (φιλελεύθερη και μονεταριστική), δηλαδή η απόλυτη φρίκη.