Η επέτειος της εισβολής και οι... «φίλοι» μας οι Τούρκοι

απο τη σημερινή

Με τον Ανδρέα Γ. Δημητρίου

 

Θα ήταν χρήσιμο να θέσουμε κάτω από το μικροσκόπιο της μελέτης μερικές από τις συμπεριφορές των απλών Τούρκων, κατά την εισβολή του 1974 και να δούμε πώς αισθάνθηκαν και συμπεριφέρθηκαν οι Τούρκοι της καθημερινότητας. 

Όπως αναφέρει εκτενώς, ο καθηγητής Νεοκλής Σαρρής στο βιβλίο του «Η Άλλη Πλευρά», απ' όπου πάρθηκαν τα παραδείγματα, υπήρξε ένα τεράστιο κλίμα υστερίας και μεγαλοϊδεατισμού των Τούρκων.

Οι μεγάλες εφημερίδες άρχισαν εράνους όπου συνελέγησαν μεγάλα ποσά για τον… «αγώνα». Σε μια μέρα μόνο οι Τούρκοι εργάτες στη Γερμανία απέστειλαν εκατομμύρια μάρκα, προϊόν τοπικού εράνου. Η ιδέα ότι… επιτέλους «μια μεγάλη Τουρκία είχε πραγματοποιηθεί», ώθησε ανθρώπους να κάνουν έξαλλα πράγματα, όπως μια κοπέλα από την Πόλη που έστειλε στον Ετζεβίτ τη βέρα της, σαν συνδρομή για τον... «αγώνα», μαζί με την εξής επιστολή: «Αυτά διαθέτουμε. Σου δίνουμε το λόγο μας, θα κάνουμε του λοιπού περισσότερη οικονομία. Για μέρες σαν και τούτες» (sic).
Σε μια άλλη περίπτωση μια γριά χήρα έπιασε από τα κέρατα τον έναν τράγο της και τον πήρε στην ερανική επιτροπή και τον παρέδωσε για την... πατρίδα.

Χαρακτηριστικό είναι επίσης το τηλεγράφημα ενός Τούρκου φοιτητή από την Αμερική προς τον πατέρα του: «Περιμένω σαράντα έξι ώρες για να τηλεφωνήσω. Οι γραμμές είναι τελείως κομμένες. Τρέξτε στο στρατολογικό γραφείο. Αν με καλούν, είμαι έτοιμος να έλθω. Ζήτω ο γενναίος στρατός της Ατατουρκικής Τουρκίας. Η Νίκη είναι δική μας. Τι τιμή σ’ όποιον λέγει ότι είναι Τούρκος!.. Είμαι ευτυχής, τιμημένος και υπερήφανος»(sic)

Χαρακτηριστικό επίσης είναι η πρώτη και η τελευταία στροφή του γνωστού ποιήματος που ενεγράφη εκείνες τις μέρες στην εφημερίδα «Χουριέτ»:

Το Μίσος

Όσον υπάρχει στον κόσμο ο άτιμος ο Έλληνας
Μα τον Αλλάχ δεν μου φεύγει το μίσος αυτό
Όσο στέκομαι και τον βλέπω έναντι μου σαν σκυλί
Μα τον Αλλάχ δεν μου φεύγει αυτό το μίσος
Χίλια κεφάλια από Γκιαούρηδες να ξοφλήσουν δεν μπορούν το μίσος αυτό.
***

Και να κρεμνούσα εκατό χιλιάδες από δαύτους
Μα τον Αλλάχ δεν μου φεύγει αυτό το μίσος,
Χίλια κεφάλια από Γκιαούρηδες να ξοφλήσουν δεν μπορούν το μίσος αυτό.

Οι Τούρκοι έπρεπε να ντρέπονται για την άνανδρη και βάρβαρη επίθεση, ενάντια σε ένα μικρό λαό, χωρίς προστασία, ο οποίος πέντε μέρες νωρίτερα έγινε θύμα πραξικοπήματος από τη Χούντα των Αθηνών και πρόταξε τεράστια αντίσταση. Αντί για συνδρομή σ’ αυτόν το λαό ή έστω ένα λόγο παρηγορητικό, η μικρότητα της άνανδρης Τουρκίας επέβαλε πόλεμο εναντίον του. Και οι πολίτες της αισθάνθηκαν και υπερβαλλόντως υπερήφανοι.

Και βρήκαν την ευκαιρία να εκφραστούν και να βγάλουν τόσο μίσος από μέσα τους εναντίον των Ελλήνων. Πού βρήκαν, αλήθεια, τόσο μίσος; Δεν πιστεύω να υπάρχουν πολλοί λαοί που μπορούν να εμφωλεύουν τόσο μίσος αλλά δαιμονική αλαζονεία μέσα στην ψυχή τους. Θεός φυλάξοι! Ίσως να οφείλεται στην Τούρκικη… καινοτομία επίλυσης Εθνικών προβλημάτων τη… γενοκτονία. Τόσοι ομαδικοί φόνοι κάτι αφήνουν στις ψυχές των ανθρώπων όπως φαίνεται.

Είναι λοιπόν δυνατό, με ανθρώπους αυτής της νοοτροπίας, να ελπίζεις ότι θα επιτύχεις μια συμβιβαστική λύση στο Κυπριακό ζήτημα, που να αντέξει στο χρόνο, ιδιαίτερα όταν η επιτυχία της θα εξαρτάται από την καλή θέληση τέτοιων ανθρώπων; Ιδιαίτερα όταν θα υπάρχουν ασάφειες στη λύση, ή όταν υπάρχουν Τούρκικα στρατεύματα στην Kύπρο, ή εγγύησεις της Τουρκίας; Ή ακόμη χειρότερα, όταν, για ένα διάστημα, ο πρόεδρος του νέου μορφώματος, θα είναι Τούρκος μέσα από την εκ περιτροπής προεδρία;

Τα πιο πάνω δεν έχουν σκοπό, ούτε να φανατίσουν, ούτε να φοβίσουν απλώς να υπενθυμίσουν και να προβληματίσουν τον Πρόεδρο, την Πολιτική Ηγεσία και τον απλό λαό.

Είναι ένα μικρό μνημόσυνο στις χιλιάδες των συμπατριωτών μας που θυσιάστηκαν για τη μικρή και χιλιοπροδομένη Πατρίδα μας.