Η κακιά πεθερά

του Γιώργου Μαλούχου,  από ΤΟ ΒΗΜΑ

Φοβερός τύπος τελικά αυτός ο ελληνικός λαός. Την έχει αλαλιάσει την κακομοίρα την κυβέρνηση. Σήκω σήκω, κάτσε κάτσε την έχει όλη την ώρα. Τον παρακαλάει αυτή γονυπετής, «σε παρακαλώ ελληνικέ λαέ, άσε με να μη σου κόψω τις συντάξεις, να μη σου ανεβάσω τους φόρους, να μη σου αυξήσω την ανεργία. Μην είσαι τόσο σκληρός μαζί μου, μη μου το κάνεις αυτό, δεν αντέχω άλλο»., όμως εκείνος, τίποτα. Δεν ακούει κουβέντα: «Ότι πω εγώ! Δεν σηκώνω κουβέντα. Θα κάνεις αυτό που σου πα. Τέλος»! Σούζα η κυβέρνηση…

Πρόκειται για κωμωδία, ή δράμα; Στον τόπο που γεννήθηκαν και η τραγωδία και η κωμωδία, έρχεται τώρα ένα νέο είδος: Δράμα, με κωμικούς διαλόγους, του τύπου «λεφτά υπάρχουνε» ή «η κυβέρνηση παίρνει εντολές μόνον από τον ελληνικό λαό»… Ένα νέο είδος κακού θεάτρου, όπου ο Αριστοφάνης συναντά το Σοφοκλή και τον Αισχύλο με την Τρόικα σε ρόλο Κλυταιμνήστρας που μιλάει σαν κακιά πεθερά βγαλμένη με την εμπριμέ λεκιασμένη ρόμπα της, από βιβλίο του Ταχτσή...

Τι κακό έχει αυτό το θέατρο; Πρώτον, είναι τραγικά μπανάλ, αισθητικά αξιοθρήνητο. Δεύτερον, και το πιο σημαντικό, έχει μέσα του το ψέμα. Και το ψέμα, σίγουρα δεν βγαίνει σε καλό. Δεν οδηγεί σε κάθαρση.

Η παράσταση «κυβέρνηση ξιφουλκεί εναντίον Τρόικας» που ανέβηκε το τελευταίο εικοσιτετράωρο δεν πουλάει. Δεν κόβει εισιτήρια. Δεν πείθει κανέναν. Το έργο, με τίτλο «εντολές δίνει μόνον ο ελληνικός λαός», είναι γκροτέσκο. Και δεν χωράει στη σχοινοβασία που εκτελεί η χώρα.

Ουδείς στην Ελλάδα αμφιβάλει για το γεγονός ότι η κυβέρνηση εκτελεί τις εντολές της Τρόικας. Το έχουν ομολογήσει δημόσια από την πρώτη στιγμή πλήθος κεντρικοί υπουργοί στα τηλεοπτικά παράθυρα, το ζούμε κάθε μέρα σε όλα τα επίπεδα. Αυτό άλλωστε σημαίνει και διεθνής οικονομικός έλεγχος στον οποίο βρισκόμαστε. Μάλιστα, για την κυβέρνηση, αυτό υπήρξε και ένα πολύτιμο άλλοθι, ειδικά τον πρώτο καιρό του σοκ, όπως στην υπόθεση του ασφαλιστικού, όπου αυτή η πραγματικότητα όχι μόνον δεν ωραιοποιήθηκε, αλλά, αντιθέτως, προβλήθηκε, προκειμένου η κυβέρνηση να μειώσει την πίεση που ένιωθε, κάτι που απέδωσε αποτελέσματα. Η κοινωνία έδωσε ανοχή.

Η νέα βόμβα της Τρόικας με τα πενήντα δις ευρώ ιδιωτικοποιήσεων που δημοσίως απαιτεί από την κυβέρνηση, είναι προφανές, ότι δεν αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Η Τρόικα δεν προτείνει. Απαιτεί. Και είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση δεν αντιδρά στην ίδια την απαίτηση, αλλά στον τρόπο με τον οποίο αυτή δημοσιοποιήται. Δεν αντιδρά στο αν θα γίνουν ή όχι, αλλά στο πώς θα «πλασαριστούν» στον ελληνικό λαό. Το θέμα λοιπόν δεν είναι το αν η γυναίκα του Καίσαρα είναι τίμια. Είναι το αν φαίνεται. Εκτός κι αν έχει αποφασίσει να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές μας, κάτι που, πάντως, μέχρι στιγμής, δεν προκύπτει να συμβαίνει…

Είναι περίεργο ότι η κυβέρνηση επικαλείται σήμερα τον ελληνικό λαό και τον θέτει ως ανάχωμα στις απαιτήσεις της Τρόικας. Μυρίζει. Στην πολύ σκληρή της ανακοίνωση λέει όλα αυτά που λέει, αλλά δεν αρνείται την ουσία: δεν λέει δηλαδή ότι δεν θα κάνει αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, ή ότι θα κάνει λιγότερες ή πότε θα τις κάνει και, κυρίως, ποιες θα είναι αυτές. Περί της ταμπακέρας, κουβέντα. Όμως αυτό είναι που θα οφείλει να πράξει: να τοποθετηθεί επί της ουσίας της απαιτήσεως. Και να αφήσει τα μεγάλα λόγια περί ελληνικού λαού. Αν τα πιστεύει, οφείλει τουλάχιστον να του πει την αλήθεια. Τα πράγματα είναι οριακά. Αλλοι ρόλοι, δεν χωράνε. Γιατί στο τέλος οδηγούν στην καταστροφή.