Πριν να είναι αργά...

του Ι.Πρετεντέρη από το ΒΗΜΑ

Στην υγειά μας!

Να σταθώ στο εξής περιστατικό. Την περασμένη Τετάρτη ο υπουργός Οικονομικών εμφανίζεται ενώπιον του ΚΤΕ Οικονομικών του ΠαΣοΚ. Δέχεται ερωτήσεις, επικρίσεις, αντιδράσεις, επιθέσεις... λογικό, στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού διαλόγου. Μέτρησα, όμως, τουλάχιστον επτά βουλευτές του ΠαΣοΚ που του είπαν: «Βγείτε και πείτε την αλήθεια!». 

Διότι οι βουλευτές του ΠαΣοΚ, όπως και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχουν την αίσθηση ότι η κυβέρνηση δεν λέει την αλήθεια. Οτι κάτι κρύβει. Και ότι πορεύεται είτε χωρίς σχέδιο είτε με ένα κρυφό σχέδιο το οποίο αποκαλύπτει σταδιακά τις όλο και χειρότερες πτυχές του. 

Δεν μπορώ να πω τι από τα δύο ισχύει. Αλλά η κατάσταση είναι απελπιστική. «Είμαστε στο χειρότερο σημείο» ομολόγησε και ο Γ. Παπακωνσταντίνου. 

- Η οικονομία βυθίζεται σε βαθιά ύφεση με υψηλή ανεργία, άρα δυσκολεύεται αφάνταστα να ανταποκριθεί στους στόχους του μνημονίου και στις πρόσθετες απαιτήσεις. 

- Ετσι το μνημόνιο δεν αποδίδει και γι΄ αυτό συνεχώς επιβαρύνεται με πρόσθετες απαιτήσεις της τρόικας. 

- Την ίδια στιγμή η αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος που είναι το δημόσιο χρέος παραπέμπεται σε μια συνολική ευρωπαϊκή ρύθμιση, για την οποία ουδείς γνωρίζει αν θα υπάρξει και τι θα περιέχει. 

Συμπέρασμα; Η πολιτική του μνημονίου δεν εξασφαλίζει την επιστροφή της χώρας στις διεθνείς αγορές, όπως είχε διαφημιστεί πέρυσι τον Μάιο. Το αντίθετο: επιβαρύνει ακόμη περισσότερο το χρέος! Και η κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της. 

Και τι θα γίνει; ίσως ρωτήσετε. Θα παραπέμψω στον Τόνι Μπλερ που έλεγε κάποτε ότι σε τέτοιου τύπου αδιέξοδες και ταυτοχρόνως εκρηκτικές καταστάσεις η προβλεψιμότητα των πολιτικών εξελίξεων είναι μηδενική. Και ότι «η μόνη ακριβής και έντιμη απάντηση είναι:Δεν ξέρω!». 

Γι΄ αυτό περιμένω κι εγώ (μαζί με τους βουλευτές του ΠαΣοΚ...) να δω πώς θα χειριστεί το αδιέξοδο η κυβέρνηση. Αν το χειριστεί... 

Ας πάμε τώρα δύο χρόνια πίσω. Μάρτιος 2009. Ο Κ. Καραμανλής είχε αποφασίσει να πάει σε εκλογές αλλά το σχέδιο του τινάχτηκε στον αέρα από την επιδείνωση της οικονομίας και την εκτίναξη των spreads. Αντί για εκλογές, λοιπόν, καλεί τους πολιτικούς αρχηγούς στο Μέγαρο Μαξίμου όπου τους περιγράφει τη ζοφερή οικονομική κατάσταση και ζητεί μια ελάχιστη συναίνεση για να λάβει τα απαραίτητα μέτρα. 

Κανείς δεν συμφώνησε- πλην, αν θυμάμαι καλά, του Γ. Καρατζαφέρη... Είτε δεν πείστηκαν για τη σοβαρότητα της κατάστασης είτε αμφέβαλλαν για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης είτε έκριναν ότι δεν έχουν λόγο να πετάξουν σωσίβιο σε κάποιον που πνίγεται- άσχετο αν στην πραγματικότητα πνιγόταν η χώρα! Ετσι η κυβέρνηση Καραμανλή αποδυναμωμένη δεν έκανε ουσιαστικά τίποτε, η οικονομία βούλιαξε και έξι μήνες αργότερα ο λαός άλλαξε την κυβέρνηση. 

Κρίμα, γιατί ήταν η τελευταία ευκαιρία- ίσως η προτελευταία, αν συνυπολογίσουμε και την επόμενη των εκλογών του Οκτωβρίου. 

Διότι, αν τον Μάρτιο του 2009 είχαν όλοι πράξει το αυτονόητο καθήκον τους, αν είχαν ληφθεί μέτρα πολύ ηπιότερα από τα σημερινά και με μια ελάχιστη υποστήριξη κυρίως από το ΠαΣοΚ και τα συνδικάτα, η κρίση θα είχε αποφευχθεί. Τις εκλογές θα τις κέρδιζε ούτως ή άλλως το ΠαΣοΚ, αλλά η χώρα δεν θα βρισκόταν εκεί που βρίσκεται σήμερα. 

Με άλλα λόγια, η χώρα έπεσε έξω όχι μόνο λόγω του ελλείμματος, όχι μόνο λόγω του χρέους, αλλά κυρίως επειδή σε μια συγκεκριμένη συγκυρία η πολιτική ηγεσία στο σύνολό της είτε δεν αντελήφθη τις περιστάσεις είτε αποδείχθηκε κατώτερή τους. Στερνή μου γνώση... 

Τώρα βρισκόμαστε σε ένα ανάλογο αλλά πολύ χειρότερο σημείο. Και όπως τότε το ερώτημα που τίθεται δεν είναι οι προθέσεις της κυβέρνησης αλλά αν η συγκεκριμένη κυβέρνηση μπορεί και αρκεί για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. 

Στο ερώτημα αυτό, κατά το Σύνταγμα, μπορεί να απαντήσει κυρίαρχα μόνο ο Πρωθυπουργός. Και να αναλάβει τις πρωτοβουλίες που θα προκύψουν από την απάντηση που θα δώσει. Ανοιχτά, ειλικρινά και έντιμα. 

Αρκεί, βεβαίως, να απαντήσει πριν να είναι αργά και όσο υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος.