Ο θάνατος των συντάξεων

Απο το ΕΘΝΟΣ   8/7/2010

Του Γιώργου Δελαστίκ

Μαύρη μέρα η σημερινή. Ζοφερό, βασανιστικό και ταπεινωτικό διαγράφεται από εδώ και πέρα το τέλος της ζωής των περισσότερων Ελλήνων, καθώς σήμερα οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα αποφασίσουν να πετούν πλέον τους γέρους στον κοινωνικό Καιάδα με τον ανατριχιαστικό ασφαλιστικό «νόμο Λοβέρδου» που θα ψηφίσουν. Μειώνοντας το ύψος των συντάξεων και παράλληλα αυξάνοντας σε 40 τα χρόνια ασφάλισης που απαιτούνται για τη χορήγηση πλήρους σύνταξης, ώστε να είναι βέβαιο πως ελάχιστοι θα κατορθώνουν να τα καλύψουν, η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ μετατρέπουν το δικαίωμα της σύνταξης σε... επίδομα ελεημοσύνης προς τους απόμαχους της εργασίας.

Με τον τρόπο αυτό ωθούνται ουσιαστικά οι νεότερες γενιές των εργαζομένων στην ιδιωτική ασφάλιση, όπου βεβαίως οι ασφαλιστικές εταιρείες θα τους τρώνε μια ζωή τα λεφτά παίζοντας τα ασφάλιστρα στο χρηματιστήριο και σε πολλές περιπτώσεις θα τους δίνουν ψίχουλα για σύνταξη ή και τίποτα απολύτως, αν τα παράτολμα χρηματιστηριακά παιχνίδια των ασφαλιστικών εταιρειών οδηγούν στην χρεοκοπία τους, πράγμα καθόλου σπάνιο.

Πόσο κούφια και ψεύτικα ακούγονται σήμερα τα όσα έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου όχι προεκλογικά, όταν όλοι οι πολιτικοί λένε ασύστολα ψέματα για να εξαπατήσουν τους ψηφοφόρους, αλλά μετεκλογικά, ως πρωθυπουργός πλέον - και μάλιστα δύο και πλέον μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, στις 11 Δεκεμβρίου 2009.

«Το να κόψεις σήμερα τον μισθό ή τη σύνταξη δεν δημιουργεί βιωσιμότητα στην ελληνική οικονομία. Δεν απαντά στο πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Το τονίζω αυτό. Να φύγουμε από αυτή την ιδεοληψία», διακήρυσσε μετά παρρησίας ο πρωθυπουργός σε συνέντευξη Τύπου που είχε δώσει τότε στις Βρυξέλλες.

«Ναι, σκληρά μέτρα απέναντι στη διαφθορά, όχι σκληρά μέτρα απέναντι στον κοσμάκη και στον συνταξιούχο και στον μισθωτό», έλεγε τότε ο Γ. Παπανδρέου. «Την κρίση δεν μπορεί να την πληρώσει ούτε η φτωχολογιά ούτε τα μεσαία εισοδήματα, που στο κάτω κάτω έχουν από ελάχιστη μέχρι καμία ευθύνη... Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι ο μισθωτός, είναι η τεράστια σπατάλη που έχει πολλές αιτίες», υπογράμμιζε. «Ο μισθωτός είναι το πρόβλημα στη χώρα μας;... Δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια, τα τελευταία πέντε - έξι χρόνια, ο μισθωτός έφταιγε που φτάσαμε σε έλλειμμα 13%;... Το πρόβλημα ήταν αλλού», τόνιζε μαχητικά ο Γ. Παπανδρέου προ ολίγων μηνών.

Ωραία τα έλεγε τότε ο πρωθυπουργός. Ολα αυτά όμως αποδείχθηκαν... φούμαρα, λόγια του αέρα, γιατί στην πράξη και τις συντάξεις έκοψε και τους μισθούς έκοψε και τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους και τον κοσμάκη έχει βάλει κάτω και τους πατάει στον λαιμό, λεηλατώντας τους μισθούς και τις συντάξεις τους!

Ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε ακριβώς τα αντίθετα από όσα διακήρυσσε. Αυτό αντανακλά την πολιτική ηθική του. Αυτό όμως είναι δευτερεύον θέμα. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος πρωθυπουργός είναι που κάνει τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκε επικαλούμενος διάφορες δικαιολογίες. Συχνά, άλλωστε, οι ψηφοφόροι επιβραβεύουν αντί να αποδοκιμάσουν τους πολιτικούς που αθέτησαν τις υποσχέσεις τους ή τους εξαπάτησαν, υπερψηφίζοντάς τους και στις επόμενες εκλογές. Οι πολιτικοί το γνωρίζουν άριστα αυτό και συμπεριφέρονται αναλόγως, περιφρονώντας τις αντιδράσεις του λαού.

Το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου, με τις πλάτες του ΔΝΤ και της ΕΕ, τη δουλειά τους κάνουν. Από τη στιγμή που οι μάζες των εκατομμυρίων θιγομένων Ελλήνων δεν προέταξαν αποφασιστική αντίσταση στην κυβερνητική επίθεση εναντίον θεμελιωδών δικαιωμάτων τους, θα πληρώσουν το βαρύτατο αντίτιμο της ήττας τους. Αφησαν τους εχθρούς να περάσουν, οπότε αυτοί βεβαίως και θα λεηλατήσουν τις ζωές όλων...

ΑΠΕΡΓΙΑ

Ορθρος μάχης ή επικήδειος;

Εθιμοτυπικό χαρακτήρα έχει η σημερινή γενική απεργία. Δεν μπορεί πια να επηρεάσει την ψήφιση ή όχι του πιο αντιλαϊκού νόμου για το ασφαλιστικό που υπήρξε ποτέ στη χώρα μας. Αντικειμενικά, το ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων είναι αν αυτή η απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ θα προσλάβει τον χαρακτήρα επικήδειου αποχαιρετισμού των ασφαλιστικών δικαιωμάτων που καρατομήθηκαν ή τον χαρακτήρα όρθρου που σηματοδοτεί την έναρξη αντεπίθεσης με πληθώρα μαχών για την ακύρωση και αναίρεση των όσων μόλις τώρα υιοθετούνται ως επίσημη πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ευχόμαστε το δεύτερο, αλλά μόνο η ζωή θα δείξει...