Ζάππειο ΙΙ: Επανεκκίνηση χωρίς βενζίνη!

από το ιστολόγιο Ινφογνώμων Πολιτικά

της Ρίκας Κ.

Κάτι λείπει. Είναι έντονη η αίσθηση της έλλειψης, αυτής που τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες δεκαετίες δεν μας απασχολούσε ιδιαίτερα, αφού είχαμε απορροφηθεί όλοι να ρουφάμε από τον νοητικό ναργιλέ που μας παρείχαν απλόχερα τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί «λόγοι», είχαμε αποκοιμηθεί όλοι συνειδητά και με το νόμο! Τώρα όμως, που οι σκιές είναι πάνω μας και τα φίδια μας έχουν περιζώσει, απλώσαμε κεραίες και μάλλον αρχίσαμε να δίνουμε προσοχή. Στα Θα, στα Να και στα λοιπά. Γι’ αυτό λέω, κάτι λείπει, το Ζάππειο έκλεισε με μια αίσθηση έλλειψης. 

Και όχι μόνο, αλλά και με την αίσθηση ότι αυτοί που θα έπρεπε να λείπουν, είναι ακόμη εδώ.

Επανεκκίνηση στο όχημα της Ελλάδας, ναι, σύμφωνοι, δεδομένου ότι είμαστε όλοι φορτωμένοι πάνω στον γάϊδαρο του πα-σοκ, και δεν προλαβαίνουμε να μετράμε τα σοκ ! Πότε θα κλατάρει ο γάϊδαρος και εμείς μαζί του, είναι απλά θέμα χρόνου. Αν δεν έχουμε ήδη. Το όχημα της αντιπρότασης της ΝΔ α κ ο ύ γ ε τ α ι ελκυστικό, πιο άνετο, πιο ασφαλές, και κυρίως, το έχουμε ανάγκη να μας πάει μπροστά, να αρχίσουμε να κινούμαστε. Είναι αληθινό, ή άλλο ένα ψέμμα έτσι να περνάει η ώρα μας, να μας κοροϊδεύουμε; Έχουμε ανάγκη τα ψέμματα; Ναι, τα έχουμε, ειδικά σήμερα που οι βεβαιότητές μας καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Έχουμε την πολυτέλεια να δεχόμαστε την ύπαρξή τους, να τα πιστεύουμε; ΟΧΙ ! Ειδικά σήμερα. 

Αν υποθέσουμε ότι αυτά τα ΘΑ είναι αληθινά, προς τα που προτίθενται να μας πάνε; Προς ποια κατεύθυνση; Και με τι ορατότητα όταν το παρμπρίζ είναι γεμάτο κουτσουλιές, αυτές που είδαμε στο Ζάππειο, τους πρώην που νομίζουν ότι είναι νυν και αεί, τις θλιβερές πολιτικές περσόνες του παρελθόντος που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στα παρατράγουδα, αλλά, αλλοίμονο για μας, επιμένουν ότι έχουν μέλλον εις βάρος μας. Σχεδόν απαιτούν να μας «σώσουν»! Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να θέλουν ακόμη να έχουν λόγο στην ζωή μας και να ξανα-αποφασίσουν για εμάς;

Ήταν όλοι εκεί. Ο Αβραμόπουλος των εμβολίων της τραγικής νέας γρίπης που μας «αποδεκάτισε», η Γιαννάκου του «συνωστισμού» της Σμύρνης, το παιδί με τις φάπες, η Σαλώμη (όποιος θυμάται, θυμάται), ο πάκης των ατελείωτων «ευχαριστώ» προς τους λαθρομετανάστες και του καμμένου Δεκέμβρη, έστω στη 2η σειρά να ζει την τραγωδία του, αλλά πάντως εκεί, ο ασυγκράτητος Μεϊμαράκης των ωραίων λόγων και χειρονομιών (ευτυχώς είχε αφήσει το κομπολόι του στο σπίτι), ο ευφυέστατος αυτοδημιούργητος Μητσοτάκης και τα ατελείωτα λοιπά παιδάκια που δεν έχουν καταλάβει ΤΙΠΟΤΑ. Ποιος θα σώσει την παράσταση, ο Πάνος Καμμένος; Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. 

Άλλα ακούνε τ’ αυτιά μας, άλλα βλέπουν τα μάτια μας. Όσο τους αντικρύζουμε, τίποτα απ’ όσα ακούμε δεν θα έχει σημασία. Τίποτα. Με τόσα οπτικά παράσιτα, τι να ακούσουμε; Απλά τους βλέπουμε και θυμόμαστε τα τραύματα του πρόσφατου παρελθόντος, ευτυχώς δεν εμφανίστηκε ο κουρασμένος, ήταν κουραστικό το ταξίδι Ραφήνα – Ζάππειο. Ας μην ξεχνιόμαστε, είναι πρόσφατες οι επιλογές των υποψηφίων των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών, στον Δήμο Αθηναίων για παράδειγμα. Μία τραγωδία. 

Πώς να κερδίσει ψήφους αυτό το κόμμα και να βγει μπροστά, την εμπιστοσύνη μας κυρίως μεταφρασμένη σε ψήφους, όταν τα ονόματα στα ψηφοδέλτια μας κάνουν να τρέχουμε μακριά; Τι κι αν το κόμμα άλλαξε Πρόεδρο, γραφεία, σήμα; Τα πρόσωπα που μας πλήγωσαν και φέρουν ευθύνη για την σημερινή κατάσταση, είναι ακόμα εδώ. Όπως μας έχει πει ο Οδυσσέας Ελύτης στα ΜΙΚΡΑ ΕΨΙΛΟΝ : «Μην κοροϊδευόμαστε. Δε γίνεσαι χορτοφάγος τρώγοντας αρνάκια βαμμένα πράσινα». Και είναι τα πρόσωπα που ερμηνεύουν και ενσαρκώνουν μια πολιτική πρόταση, με όποιο νέο περιτύλιγμα κι αν εμφανίζονται. Χωρίς αμφιβολία. 

Είναι ίσως παγίδα η ευγλωττία του Αντώνη Σαμαρά, αναμφισβήτητα ο άνθρωπος ξέρει να αρθρώνει λόγο, ΔΕΙΧΝΕΙ να ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ, το ζητούμενο είναι οι προθέσεις του και κατά πόσο ΜΕ ΕΡΓΑ έχει την πρόθεση να στηρίξει την Αλήθεια της ρημαγμένης και προδομένης εκ των έσω Πατρίδας μας. Να μας δώσει κίνηση και ελπίδα.

ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ; 

ΑΝ ΝΑΙ, γιατί δέχεται τις κουτσουλιές να θρονιάζονται μπροστά στα μάτια μας και να περιφέρουν προκλητικά την ύπαρξή τους; Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν αξιόλογα στελέχη, άνθρωποι εκτός του προσκηνίου, βέβαια αυτοί δεν κάνουν θόρυβο, μόνο οι άδειοι τενεκέδες κάνουν σαματά. Και μεγάλη ζημιά. Με τους πρώην θα εφαρμοστούν οι νέες προτάσεις; Μεγάλη υπόθεση οι άνθρωποι που καλούνται να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα, οι ελλείψεις τους, οι κρυφές βλέψεις τους είναι ικανές να τινάξουν στον αέρα τις καλύτερες προθέσεις. 

ΑΝ ΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΖΗΤΑ ΕΚΛΟΓΕΣ; Αν ξέρω ότι κάποιος βλάπτει κάποιον που νοιάζομαι, και ισχυρίζομαι ότι εγώ μπορώ να τον σώσω, είναι παράλογο να μην απαιτώ την άμεση αποχώρηση του θύτη από το σκηνικό. Παράλογο! Ειδικά σήμερα που οι «απ’ έξω» ζητούν, σχεδόν εκβιάζουν, συναίνεση στα τραγικά που μας ζητούν και σε αυτά που μας επιφυλάσσουν.

Αναμφίβολα ο Αντώνης Σαμαράς πράττει σωστά και δίνει έμφαση στις οικονομικές προτάσεις του, η Οικονομία της χώρας μας και η ανάκαμψή της είναι το άμεσο ζητούμενο, ΑΜΕΣΟΤΑΤΟ, προκειμένου να αρχίσει να κινείται η λιμνάζουσα Ζωή στην χώρα και να αποκτήσουμε Δύναμη και Λόγο, μεταξύ πολλών άλλων, πάρα πολλών άλλων. Τελικά όμως δεν μας απάντησε, το μνημόνιο είναι συνταγματικό; Το λαθρονομοσχέδιο πάλι, γιατί θεωρήθηκε συνταγματικό από τη ΝΔ; 

Ωραία η αναφορά στην ανακήρυξη της ΑΟΖ και της εκμετάλλευσης του ορυκτού μας πλούτου, λίγο έως πολύ συντομευμένη βέβαια, χωρίς καμία αναφορά στην εσκεμμένη εγκληματική αδράνεια των σημερινών «κυβερνώντων». Καμία αναφορά στα Εθνικά Θέματα, στα παιχνίδια στην Θράκη, στο Αιγαίο. Για το τεράστιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, τους τρόπους αντιμετώπισής της, την γκετοποίηση, την αφόρητη πλέον εγκληματικότητα, τις πάσης φύσεως παράνομες δραστηριότητες που απορρέουν από την λαθρομετανάστευση, καμία πρόταση; Και πάλι τίποτα συγκεκριμένο. Βέβαια το τίποτα είναι πάντα καλύτερο από τα ψέμματα, αλλά πάντα χειρότερο από τις σωστές προτάσεις και την δέσμευση της εφαρμογής τους.

Ας υποθέσουμε ότι κινείται με σχέδιο, ότι οι παραλείψεις του είναι εσκεμμένες, ότι είναι μέρος στρατηγικής για να μην προκαλέσει ανελέητο πόλεμο από τους διαπλεκόμενους οσφυοκάμπτες καναλάρχες, μεγαλοεργολάβους, λαθροδιακινητές, από τους κάθε είδους τρόφιμους των γνωστών ιδρυμάτων, μκο, και λοιπών παρασιτικών κατασκευασμάτων. Πως το ξέρουμε όμως;

Λάθος είναι να μην εμπιστεύεται κάποιος τον Λαό που φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Μεγάλο Λάθος. Να μην μας τιμά με απόλυτη εμπιστοσύνη, κι ας κάναμε λάθη. Μόνο όταν απλώσω την εμπιστοσύνη μου πάνω σε κάποιον του δίνω χώρο να αναπτυχθεί, να ανοίξει φτερά, με την προϋπόθεση βέβαια να την αξίζει. Κι εμείς ξέρουμε ότι την αξίζουμε, ως Λαός, ως Άνθρωποι, ως Έλληνες και Ελληνίδες, ως «ο σπόρος που δεν πεθαίνει», ως εξαπατημένοι και προδομένοι. Την αξίζουμε ! Και όποιος μας την αρνείται, δεν αξίζει να είναι παρών στην Ζωή μας. Έτσι κι αλλιώς η εμπιστοσύνη είναι καρπός αμφίδρομης σχέσης, πως να εμπιστευτούμε κάποιον που δεν μας εμπιστεύεται;

Ζούμε σε μέρες περίεργες, δύσκολες σίγουρα, αλλά και μυστήριες, με πολλά αδιαμόρφωτα δεδομένα που κινούνται στα παρασκήνια, το θεατρικό που παρακολουθούμε και ταυτόχρονα συμμετέχουμε δεν έχει γραφτεί ολόκληρο ακόμα. Όλα τα δεδομένα είναι ρευστά, ανοιχτά. Οι προοπτικές μας φαίνονται τόσο αρνητικές, που δεν μπορεί να είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχουν και θετικές προοπτικές, έπρεπε βέβαια να νιώσουμε την αίσθηση του κατήφορου, για να καταλάβουμε. Να σκεφτούμε και να καταλάβουμε, για να μπορέσουμε να νιώσουμε τι μας συμβαίνει, ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και που πάμε, που θέλουμε να πάμε. ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ. 

Και να έχουμε διάκριση, και πίστη ότι αυτό που μπορεί να μας υπηρετήσει μπορεί να είναι ένας συνδυασμός, μια πολιτική πρόταση, μια κατάσταση που αυτήν την στιγμή δεν είναι παρούσα, και δεν μπορούμε τώρα να την φανταστούμε καν. Πρέπει να δίνουμε πάντα χώρο στο άγνωστο, κι ας φοβόμαστε. Όλοι άγνωστοι είμασταν με τους ανθρώπους μας πριν τους γνωρίσουμε. Μας οφείλουμε να μην φοβόμαστε να είμαστε απαιτητικοί σε ότι αφορά στην Ζωή μας. Από κει και πέρα, όποιος μπορέσει να μιλήσει στην καρδιά μας και να μας πείσει ότι είναι αποφασισμένος να σταθεί δίπλα μας και να υπηρετήσει την Αλήθεια της Πατρίδας και της Ζωής μας, ας προσέλθει. Αλλιώς, Αντίο. Και να περάσει ο επόμενος.