Αποχαιρέτα τη σύνταξη...

του Ηλία Γεωργάκη απο ΤΑ ΝΕΑ  21/7/2010

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ από τις αντιασφαλιστικές επιλογές της κυβέρνησης είναι δραματικές. 

Για όλους. Η ύφεση μαζί με το νέο μοντέλο για περισσότερες και φθηνότερες απολύσεις- και με δεδομένη την ανυπαρξία των ελεγκτικών μηχανισμών- εκτιμάται ότι θα οδηγήσει σε έκρηξη της ανεργίας με ένα εκατομμύριο ανέργους το 2011. 

Την ίδια ώρα, ο κρατικός μηχανισμός παρουσιάζει εικόνα διάλυσης. Τα νοσοκομεία «αναστενάζουν», τα ασφαλιστικά ταμεία καθυστερούν την έκδοση συντάξεων και γενικά οι δημόσιες υπηρεσίες θυμίζουν... 

παραμονή Δεκαπενταύγουστου. Οι επιπτώσεις των μέτρων είναι δυσβάσταχτες. 

Για τους συνταξιούχους και όσους έχουν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα που θα δουν τα πενιχρά εισοδήματά τους να μειώνονται ακόμη περισσότερο μέσα από την επαναφορά του ΛΑΦΚΑ, με την κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, με το πάγωμα και τη μείωση των επικουρικών συντάξεων. Αλλά και για τους ασφαλισμένους η αφαίμαξη των εισοδημάτων και οι ανατροπές στα εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα οδηγούν σε συνθήκες... Μεσαίωνα! 

Η ανεργία σπάει όλα τα ρεκόρ με τους νέους να ψάχνουν απεγνωσμένα για μια φθηνή δουλειά. Τα χρέη, η ανασφάλεια και το άγχος οδηγούν σε απόγνωση. Χάθηκαν τα χαμόγελα. 

Η πίκρα και η απαισιοδοξία είναι (πλέον) οι αχώριστες φιλενάδες μας. Από κοντά και η έκρηξη της εγκληματικότητας. Οι εφιάλτες αντικατέστησαν τα όνειρα. Και η μοναξιά από την «παγωμένη» κοινωνία όπου το «εγώ» έχει συνθλίψει τη συλλογικότητα «σηκώνει κεφάλι». Κανείς δεν περιμένει από τους πολιτικούς ένα καλύτερο αύριο. Οι πολίτες είναι οργισμένοι. Και το φθινόπωρο έρχεται βαρύ και δύσκολο. Αλλά και χωρίς ελπίδα. 

Το μήνυμα που στέλνουν κυβέρνηση, τρόικα αλλά και η κοινωνία είναι απλό: «Προχώρα μόνος. Σήκωσε μόνος τον σταυρό στον δικό σου γολγοθά». Και μην ελπίζεις. Ούτε για σύνταξη- φιλοδώρημα ύστερα από 40 χρόνια δουλειάς. 

Επιτρέψτε μου- με την απαραίτητη και επίκαιρη μετάλλαξη- ο καβαφικός στίχος στο «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» να πω ότι είναι προφητικός: 

«... Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, τη σύνταξη που φεύγει. 

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς...».