Ένας όρθιος

του Γ.Λακόπουλου από το Protagon.Gr

Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που βρίσκεται στο δεύτερο μισό της ένατης δεκαετίας της ζωής του; Μπορεί να οργανώσει από την αρχή ένα κίνημα πολιτών; Μπορεί να διασχίζει την Ελλάδα υποβασταζόμενος για ομιλίες; Μπορεί να πάει στο μπλόκο της Κερατέας; Μπορεί να τα κάνει όλα αυτά ένας άνθρωπος σ’ αυτή την ηλικία; Ναι. Αν είναι ο Μίκης Θεοδωράκης. Με τα πόδια του να μην τον κρατάνε πια, με μισή σκάφη φάρμακα κάθε μέρα και με ένα σωρό σκοτούρες στο κεφάλι του, βρίσκει το κουράγιο να αγωνίζεται γι’ αυτα που πιστεύει

Ας αφήσουμε κατά μέρος ποιος συμφωνεί και ποιος όχι με τις απόψεις που διατυπώνει ο Μίκης. Αυτό που έχει αξία είναι η παιδαγωγική της δημόσιας παρουσίας του. Ότι δεν μένει παρατηρητής. Ότι αρνείται τη σιωπή και εκτίθεται στο δημόσιο χώρο. Έχει κατακτήσει οτιδήποτε μπορεί να ονειρευτεί ένας δημιουργός. Έχει παγκόσμια αναγνώριση. Υποκλίνονται όλοι στο πέρασμά του- ακόμη και όσοι συνηθίζουν να τον επικρίνουν για τις πολιτικές επιλογές του. Τι θα ήταν πιο φυσιολογικό για έναν άνθρωπο με αυτό το ανάστημα από το να απολαύσει τις δάφνες της ζωής και του έργου του;

Ο Ψηλός αρνείται να το κάνει. Η σάρκα αδύνατη αλλά το πνεύμα πρόθυμο. Τα πάθος του υπερχειλίζει. Πιστεύει αυτό που λέει, αυτό που κάνει, αυτά που ζητάει από τους άλλους να κάνουν. Στέκεται όρθιος. Όπως κάποτε με τα τεράστια χέρια του τις ορχήστρες του, τώρα διευθύνει το αίσθημα της απόγνωσης που πνίγει την κοινωνία. Θέλει να το μετατρέψει σε αγωνιστική παρτιτούρα που ωθεί τους ανθρώπους να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Κυρίως είναι υπόδειγμα προσωπικής στάσης: να αντισταθούμε. Έστω και μόνοι. Αλλά «ωραίοι, περήφανοι και χαρούμενοι».

Είναι φτιαγμένος από υλικά που χάνονται. Και με την παρουσία του μας κάνει να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Όχι για το πολιτικό περιεχόμενο των πρωτοβουλιών του. Για την άρνηση του να παραιτηθεί. Και ο τρόπος που τη διατυπώνει σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσος Μίκης Θεοδωράκης υπάρχει μέσα στον Μίκη Θεοδωράκη.