Κόλαση!

του Γιώργου Λακόπουλου,  από τα  ΝΕΑ

Κινδυνεύει πράγµατιη ελληνική οικονοµία µε ολοσχερή καταστροφή;  

Είναι στ’ αλήθεια ενδεχόµενο να βγούµε απότην ευρωζώνη; Είναι δυνατό να χαθεί ό, τι κερδήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες; Μπορεί να πεινάσουµε κυριολεκτικά; Εάν οι απαντήσειςσ’ αυτάτα ερωτήµατα είναι καταφατικές, τότε τι στο διάολο καθόµαστε όλοι και κοιτάζουµε; – στη µια πλατεία εντελώς αρπαγµένοι και στην άλλη απλώς αποσβολωµένοι. Αν είµαστε µε τα κεφάλια στη λαιµητόµο, η κυβέρνηση πρέπει να δράσει µε συντονισµό αντί να ακούγεται σαν σπασµένη λατέρνα. Ούτε αρκεί να καταγγέλλει την αντιπολίτευση που δεν προσφέρει υποστήριξη στην ασκούµενη πολιτική. 

Ας µην την προσφέρει.Δικαίωµά της.Οπως άλλωστε δικαίωµα θεωρούσε ότι ασκεί το κόµµα που κυβερνάει σήµερα, όταναπέρριπτε τις εκκλήσεις τουΚαραµανλή για ανοχή σε κάποιες πολιτικές εν όψει της κρίσης. Και µεταξύ µας: φαντάζεται κανείς τι θα πάθαινε ο Αλογοσκούφης αν είχε αποπειραθεί να πάρειτο ένα δέκατο από τα σηµερινά µέτρα – από τους δικούς του πρώτα; Η Ν.Δ. – που αστόχαστα ανοίγει σαµπάνιες για το δηµοσκοπικό της προβάδισµα –, έτσι κι αλλιώς, φέρει ευθύνη που δεν τα πήρε και οδήγησε σε δηµοσιονοµικό εκτροχιασµό. Αλλά τα του Καίσαρος τω Καίσαρι: αν στη σηµερινή αντιπολίτευση θα αναλογεί µέρος τηςευθύνης σεενδεχόµενη κατάρρευση το ίδιοισχύει καιγια τη χθεσινή αντιπολίτευση για τη δηµοσιονοµική εκτροπήπου παρέλαβε. 

Αλλά αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια. Τώρα προέχει να αισθανθούν τα µέλη του Υπουργικού Συµβουλίου ότι το τρένο έρχεταικαταπάνω τους. Δεν θα έπρεπε η κυβέρνηση µπροστά τον κίνδυνο να είναι συµπαγής περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χωρίς αντιπαλότητες και συντροφικά µαχαιρώµατα; Δεν θα έπρεπε να ενώνει η απειλή της επερχόµενης καταστροφής αντί να προκαλεί προσωπικές συγκρούσεις; Δεν θα ήταν φυσιολογικό να εµφανίζονται οι υπουργοί σαν µια γροθιά αντί να ρίχνει γροθιές ο ένας στον άλλο; Αν η χώρα πλησιάζει όντως στον όλεθρο, δεν θα έπρεπε όσοι έχουν ρόλο στη διακυβέρνηση να βρίσκονται µέρα -νύχτα γύρω από ένα τραπέζι αναζητώντας λύσεις σωτηρίας αντί να ιντριγκάρουνεαυτούς και αλλήλους; Πώςνα µηναγριεύει ο κόσµος όταν οι υπουργοί, αντί να κλείσουν τον δρόµο προς την κόλαση, απλώς ψιθυρίζουν την ατάκα του Σαρτρ «κόλαση είναι οι άλλοι»;